Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 300]
| |||||
DE iongheyt vreest terstondt, en 'tisser aen gheleghen,
Dat men de sonden haer in tijdts kan maken teghen:
VVant vrees, die in het hert van ionghs af is ghedruckt,
En wordt niet lichtelijck daer weerom uytgheruckt.
Verbeeldt eens nae de konst de leelijckheyt der sonden,
Set eens het monster op; sy staet met open monden,
En schroomt nu meer het quaet als wel den bitebouw,
Die iemant, soo haer dunckt, by nacht wel grijpen souw.
| |||||
[pagina 301]
| |||||
Dat gaet diep in het hert, dat snijt haer door de leden,
De vrees dwinght de ieught in plaetse van de reden:
VVant sy vermagh het al, krijght die hier eenen voet,
Sy baert een suyu're siel, een oprecht kindts ghemoedt.
VVant siet, wie datter komt, hoe soet hy weet te vleyen;
Sy houdt haer achterwaerts, en laet sich niet verleyen;
Maer schroomt het leelijck dinck, en vlucht voortaen het quaet.
Is't wonder, die blijft staen, dat die verloren gaet?
VVanneer de vledder-muys met haer taey-velle pluymen
Komt in de duysternis het biën-hof beluymen,
Het staeter al in roer, het loopter ouer hoop,
Sy passen op de vlucht, en spoeden haeren loop.
Dat vael en tackigh dier en konnen sy niet luchten,
Men siet den heelen swerm op staenden voet gaen vluchten,
Sy mercken aen het grauw en hayre-loose vel,
Gheen voghel van 'tgroen wout, maer van de swerte hel.
Soo haest als dan de bie verneemt de vledder-muysen,
Terstondt te koruen uyt, het gaeter al verhuysen,
Daer blijft het konstigh was, daer light den honigh-raet,
Noch bie, noch bies ghelijck en sietmen langhs de straet.
En schoon haer kelders zijn vol soetigheyt ghebrouwen,
Den arbeyt van een iaer, niet een en laet haer houwen,
Niet een en is soo stout, 't vlucht altemael van hier:
VVat schroom en komter niet van dit swert auendt-dier?
Ghelooft het ionghe ieught, kond' ick de sonde toonen,
Schoon dat ghy zijt ghewent in soetigheyt te woonen,
In blijdschap, in ghenoeght, in hongh-soete vreught,
Saeght ghy maer eens de sond', ghy eerdet haest de deught.
Maer neen, dit helsche dier, dit broedsel van het duyster,
Dat schouwt der reden licht, 'tis vijandt vanden luyster,
'tEn wilt niet zijn ghesien, en noch veel min bekent:
Zijt ghy een suyuer bie, en komt daer noyt ontrent.
|
|
