Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 288]
| |||||
WAnneer den beyr in't eerst gheworpen heeft sijn ionghen,
Soo is't een rouw stuck vleesch in eenen klont ghedrongen,
Men vint noch poot, noch klauw, men siet daer hooft, noch steert,
Soo ligghen altemael de leên in een verweert.
Aensietse waer ghy wilt, gh'en kondt daer niet af maken,
En de natuer alleen weet daer niet door te raken:
Al is't een beyren-draght, 'ten heeft noch gheen fatsoen,
Voor dat den beyr haer leckt, de tongh die moet het doen.
| |||||
[pagina 289]
| |||||
tGaet oock alsoo met ons, 'tgaet oock soo met de menschen:
VVat gheeft dat iemandt heeft, oft iemandt oock moght wenschen,
Het is al plomp en bot, onaerdigh, onvolmaeckt,
Tot datter ergens eens een tongh omtrent gheraeckt.
Het wesen, en 'tfatsoen dat moet allenghskens komen,
Den rouwen aerdt en wordt noyt seffens afghenomen:
En dat scheen eenen block, en dat had luttel gheest,
Dat kan den leeraer slaen op eenen nieuwen leest.
VVaer zijn van d'ander eeuw die ouw en rouw manieren
Van menschen, segh ick wel? oft onghetemde dieren?
Als rondom, waerdy ginght, en Oost, en VVest, en Suydt,
De Deught ghebannen was, en 'tRecht te werelt uyt.
Men sagh de Liefde Godts in weynigh plaetsen schijnen,
Het maeghden eerbaer-root ghingh van ghelijck verdwijnen:
Men sagh van oudt en iongh Godts-dienst verlaeten staen.
Al wat de ouders doen, dat neemt de iongheyt aen.
Maer alsmen heeft begonst te dond'ren op de stoelen,
Te dreyghen doodt en hel, te segghen sijn ghevoelen,
D'een heftigh ende fel, d'een herdt, d'een suer, d'een soet,
Doen quam het ouer al weer op een nieuwen voet.
Men sagh daer eerst gheen licht, doen ghinghen d'ooghen open,
'tBegonst al watter was te vreesen, en te hopen,
En siet van diën tijdt bekenden sy haer hooft,
Daer hen de wulpsheyt had te voren af berooft.
Men onderkende daer terstondt oock al de leden,
Elck aen sijn ampt en plicht, aen sijn besnoeyde seden:
De werelt die daer lagh verwerr't en ongheschickt
Stondt doen weer op haer been, en was gheheel verquickt.
VVel aen ghy die daer hebt de tonghen vande beyren,
Het is v ampt en plicht den rouwen aerdt te weyren,
Maeckt dat dit gheestigh beeldt den Vader zy ghelijck,
En brenght den aerdschen mensch weer tot het hemels rijck.
|
|
