Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 212]
| |||||
LIefde ghingh eens houenieren,
En omtrent den wijngaert swieren,
Dien hy met sijn eyghen handt
Had recht in de son gheplant.
Hy quam daer om wat te plucken,
Maer 'ten wilde noch niet lucken:
Hy sagh hier, en hy sagh daer,
Maer het was te vroegh op 't iaer.
| |||||
[pagina 213]
| |||||
Doch het kindt en wou niet wachten,
En het sey: 'tZijn koude nachten,
En mijn druyuen zijn soo teer,
'tMinste rijmken doet haer seer.
Ick sie hier een torschken hanghen,
Och dat doet my soo verlanghen!
En dat waetert my den mondt.
Doch ick weet een nieuwen vondt;
Ick sal't in een flesken sluyten,
Soo blijft al de kouw daer buyten,
Soo en kruypt daer sogh, oft mier,
Soo en sluypt daer sleck, oft pier.
En ick sal sijn rancken snoeyen,
Dan sal't noch al beter bloeyen.
Krijght het dan een sonnen-schijn,
Soo heb ick den eersten wijn.
Als ghy soo de Liefd' hoort spreken,
Peyst het zijn maer minne-treken,
Hy toont door dees ionghe vrucht,
VVaer dat hy neemt sijn ghenucht.
Hy sagh Stanislaum bloeyen,
En van langher handt maer groeyen:
En hy peysde, blijft hy daer,
'tVVordt maer rijp op't eynd van't iaer.
Iesvs huys heeft hy verkosen,
Op dat hy te eer souw blosen,
Op dat daer sijn teere ieught
Rijp souw worden inde deught.
Daer is't dat de son komt spelen,
En hem doet van liefde quelen,
Daer heeft hy den rijpen Herft,
Schoon hy in sijn iongheyt sterft.
|
|
