Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 210]
| |||||
GAet werelts valschen schijn, gh'en sult my niet bedrieghen,
Mijn banden zijn nu los, ick wil gaen hoogher vlieghen:
Ick neem een volle streeck recht op het sonnen licht;
'tEn is gheen arents draght die hier sluyt sijn ghesicht.
Hoe dickwils heb ick niet met traenen ouergoten
Ghebeden om mijn rust, en wierde noch verstoten?
Die't al verlaeten wilt, en treden met den voedt,
En heeft gheen meerder strijdt als met sijn eyghen bloedt.
| |||||
[pagina 211]
| |||||
Mijn vaders hardt ghemoedt en kond' ick niet beweghen,
Het was ghelijck eens rots vast inde zee gheleghen,
Al krijghtse menigh slagh, nochtans soo blijftse staen,
En vande baeren maeckt een krachteloosen traen.
Mijn moeders soet ghewelt en kond' ick nauw ontvluchten:
'tGemoedt was haer soo vol, s'en kond niet meer als suchten,
En nu, en dan, soo quam een half ghebroken woort,
Dat snee my in het hert, dan kond' ick qualijck voort.
Het is een harden krijgh daer soon en moeder strijden,
VVant schoon den eenen windt, sy blijuen beyd' in't lijden.
Voorwaer een harden krijgh! Doch weet in dit gheval,
Dat, al zijn d'ouders naer, Godt is de naest van al.
Mijn broeder die dit sagh, die stondt gheheel verslaghen,
Als ick hem mijnen staet en kroon heb opghedraghen:
Hy vloogh my om den hals en bleef ghevlochten staen,
My docht het was gheseyt, En wilt soo haest niet gaen.
Daer stondt noch een van't hof, een van mijn naeste vrienden,
Soo ick mijn afscheedt nam, wiert hy ons wapen siende:
Hy toont mijns vaders schilt, hy toont het edel velt,
VVaer dat vier adelaerts van oudts zijn inghestelt.
En sey: Ghy die hier voert dees arents in v wapen,
VVeet dat ghy oock van haer een vromen aerdt moet rapen,
Neemt dan haer vleugels aen die noyt en zijn vermoeyt,
En door der sonnen-strael alleen zijn opghevoeyt.
Doch soo ick sagh dat hem een ieghelijck aenhoorde,
Ick ghingh hem soetkens aen, en greep hem in sijn woorden,
En sey: Ghy wilt dat ick hier toon mijn edel bloet,
En dat is effen oock dat my nu vlieghen doet.
Ick heb een ander son, ick weet al bet're straelen,
VVaer dat een edel hert meer edeldoms kan haelen.
'tIs Iesvs hooghen naem: wie dat dit wapen draeght,
Die is soo groot, dat hy nae eer, noch tijtels vraeght.
|
|
