Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 208]
| |||||
GHy die hier desen diamant
Siet op een gouden ringh gheplant,
Die wordt van ieder een gheacht,
Om dat het is een Heeren-draght.
De tafel daer hy binnen staet
Is oorsaeck dat hy helder slaet,
Is oorsaeck dat sijn rijcke licht
Veel soeter speelt in ons ghesicht.
| |||||
[pagina 209]
| |||||
Al is't dat hy nu brandt in 'tgoudt,
En datmen hem in weerden houdt,
Al blinckt hy schoon, al staet hy trots,
'tIs maer een aenwas van een rots.
Sijn goudt was eertijts maer een klomp,
En hy lagh doen noch euen plomp,
Maer nae dat hem een meesters handt
Heeft opghenomen uyt het sandt,
En met sijn poeyer wat ghemaelt
Den rouwen aerdt heeft af ghehaelt;
Dan komt den glans eerst voor den dagh,
Die anderssins verborghen lagh.
Al wat gheschiet aen desen steen,
Dat is oock met den gheest ghemeen.
Daer zijnder veel wiens swaer ghemoedt
Alleen in d'aerde wordt ghevoedt,
Alleen in d'aerde vindt de smaeck,
Alleen in d'aerde vindt vermaeck,
En blijuen altijdt euen hardt,
En blijuen altijdt euen swart.
Als 'tgoudt noch onder d'aerde leet,
VVie is't die van sijn schoonheyt weet?
Doch soo men d'aerd' verlaeten kan,
Men wordt terstondt een ander man.
Gheluckigh die Loiolas handt
VVt d'aerd' heeft in sijn ringh gheplant,
En dien hy soo gheoeffent heeft,
Dat hy een luyster van hem gheeft.
Siet ghy dan hier een deftigh man,
Soo peyst oock wat hy lijden kan:
VVant dien heeft vry den meesten schijn
Die hier meest wilt besneden zijn.
|
|
