Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 204]
| |||||
GHy die hier siet dit kleyne kindt,
Siet oock den aerdt van een die mint,
Van een die boogh en pijlen draeght,
En die gheduerigh sielen iaeght.
Al schijnt hy kleyn en sonder maght,
Sijn handen hebben groote kracht:
VVant krijght hy iemant in't ghesicht,
En dat hy waeght maer eenen schicht,
| |||||
[pagina 205]
| |||||
Daer is niet een soo herden man,
Die sijnen pijl versetten kan.
Hy raeckt, en treft het al te mael,
Als of sijn lat waer enckel stael:
Al is hy kleyn en teer van handt,
De wereldt is van hem vermant.
Doch sijnen boogh doet niemandt leedt,
En daerom roept hy noyt: Stae breedt.
Hy weet wel, waer ghy gaet oft staet,
Dat ghy sijn handt niet en ontgaet.
De wereldt met haer groot ghewoel
Houdt dit kleyn kindt voor sijnen doel:
En waer dat ghy v henen wendt,
Het isser met sijn boogh omtrent.
En siet, het heeft een wonder vondt,
Het schiet en quetste v sonder wondt.
Het raeckte wel Europa vroegh,
Maer mits sijn booghsken verder droegh,
Soo heeftmen sijnen pijl sien staen
In't hert oock vanden Indiaen.
En daerom vat hy met sijn handt
Nae ons, en oock het ander landt.
En staet soo trots, en vraeght, om eer,
En zijnder dan gheen wereldts meer?
VVel, isser iet noch ongheraeckt,
Dat door mijn vier noch niet en blaeckt?
Mijn vleughels die hier open staen,
Die konnen noch al verder gaen.
Lief vriendt, vat ghy wel wat ick meyn?
De Compagnie al is sy kleyn,
Nochtans haer armen zijn soo langh,
Sy raeckt der sonnen ondergangh.
|
|
