Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 202]
| |||||
Het ampt vande Gheestelijcke Ghesanten.
GAet henen, en spoeyt, siet eens wie nae v wachten,
Het is nu meer als tijdt, den hemel is vol klaghten.
Den mensch, mijn eyghen beeldt, eertijdts soo dier ghekocht,
Die wordt tot slaeverny, en in de doodt ghebroght.
Gaet henen, gaet, en spoeyt, en snijdt door al de wolcken,
En weyrt doch eens het quaedt van die verwoeste volcken.
Men acht'er gheen ghebodt, men sondight openbaer,
Als of daer gheenen Godt, noch gheenen hemel waer.
| |||||
[pagina 203]
| |||||
Den eenen waeght sijn lijf om goudt, om silu're platen,
Doch wat hy nu besit dat moet hy eens verlaten.
Dees wet is vast ghestelt, en dat voor kleyn en groot:
Al wat hier wordt ghespaert dat erft de bleecke doot.
Een ander slijt het Hof by nachten en by daghen,
En gaet een handt vol eer, en eenen tijtel iaghen:
Maer wat hy krijght oft niet, sijn hert is noyt versaeyt,
'tEn is maer enckel kaf al wat de wereldt maeyt.
Dan sult ghy daer noch sien die vleeschelijcke landen,
Die door het geyle vier, en minne-schichten branden.
En deed' soo menigh hert, ick koelde mijnen moedt
Met solpher en met peck, oft met den water-vloedt.
'tIs teghen mijnen aerdt, ick wil, ick salse spaeren,
Ick hebb' noch uws ghelijck, die sullens' oock vergaeren:
Ick hebb' een krachtigh vier, ick hebb' een vlam bereet,
Die Venus vier verdooft al waer het noch soo heet.
Ick laet mijn sluysen toe, 'kwil vier met vier verwinnen,
Niet dat daer steden velt, maer Godt meer doet beminnen.
Loiola sal het doen, hy is daer toe ghestelt,
Europa kent sijn vier, en voelt het soet ghewelt.
Siet hoe Xauier daer blaeckt op d'Indiaensche kusten,
Het vier is in sijn hert, 'ten kan, 'ten wilt niet rusten,
'tIs altijdt meer en meer: waer dat hy maer en landt,
Daer wordet om end' om onsteken met den brandt.
Ick quam d'onnoosel siel van Kostka eens besoecken,
Hy riep, O wonder-vier! men leght hem natte doecken
Op't ouerwonnen hert, en door dees soete pijn
Soo scheyd' hy vander aerd', het vier wil opwaerts zijn.
En ghy die kinders zijt, en hebt den aerdt ghesoghen
Van een soo vroom gheslacht, toont dat niet is vervloghen
Den ouden eersten gheest, maeckt dat de wereldt vlamt;
Ick word' terstondt versoent, al was ick langh vergramt.
|
|