Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 198]
| |||||
Ga naar margenoot+ICk hebb' nu langhen tijdt ghehoedt dees kudde schapen,
Die hier en daer omtrent den groenen kost gaen rapen,
Nu gae ick met het vee omtrent een dorre hey,
En morghen weet ick weer voor haer een vette wey.
Ick sie wat haer ghelijckt: want gras op gras te packen,
Dat maeckt het vee te bol, het wierden water-sacken.
Den tijmus is haer 'tbest, dien weet ick waer hy groeyt,
Dien is't dien 'tkortste vleesch, de fijnste wolle voeyt.
| |||||
[pagina 199]
| |||||
Doch wat ick doe, oft niet, de schapen blijuen schapen,
'tEen doolt hier vanden wegh, en 'tander blijft staen gapen,
Ick misser noch al veel, iae and're zijn soo dol,
Sy gaen door hegh en haegh, en laeten van haer wol,
Hoe veel en zijnder niet verscheurt van wreede woluen?
Die ligghen inden buyck als in een graf ghedoluen.
En 'tis met haer ghedaen; wie dat daer weyt te breet,
Al hy meest is gherust, dan valt hy in sijn leet.
Dit sagh ick alle daegh, en kond' het nauw beletten,
Tot dat ick op het vee heb beter wacht gaen setten:
Het beste dat ick wist dat was een snellen hondt,
Die ruckt den gragen wolf het beestken uyt den mondt.
VVanneer maer hier oft daer een van den hoop gaet dwalen,
Ick gheef hem eenen winck, hy weet het weer te halen,
Hy loopter recht op aen; en als hy maer en bast,
Het schaepken komt weer om, eer dat het wordt verrast.
En dat mijn vee gheschiet, gheschiet oock aen de sielen;
Daer zijn oock woluen uyt om dese te vernielen.
Den Paus het opper-hooft, die is't die voor haer staet,
En wijt het hem doch niet, is't datter een vergaet.
VVant bouen al sijn sorgh, soo heeft hy noch verkoren
Dees minste Compagnie; en gaetter een verloren,
Terstondt hy seyndtse nae, sy is daer op gheleert,
En selden sonder proy oft schaepken weder keert.
Canisius was een van dese wack're honden,
Die kudden heeft bewaert, en woluen heeft veslonden.
Den naem die wijst het uyt, en 'tKeyserdom belijdt
Dat 't deur sijn wacht alleen van scheuringh is bevrijdt.
Laet ons dan ons ghesicht op onsen herder vesten,
En sien waer hy ons winckt nae Oosten, oft nae VVesten.
VVie dat met sijnen loop maer een schaep achter-haelt,
Al waer sijn moeyte groot, noch is sy wel betaelt.
|
|
