Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 194]
| |||||
IN't kricken vanden dagh, in't vroeghste vanden morghen,
VVanneer een ghierich hert keert tot sijn' oude sorghen,
De wack're son rijst op, en doet haer peerden gaen,
En uyt haer gouden throon siet heel de werelt aen.
Daer braedt den Indiaen, oock in sijn koelste tijden,
Het is haer rechte baen, sy rijdt daer noyt ter sijden.
Daer light Egypten-landt, dat siet sy oock van hoogh,
'tEn waer dat Nilus dé, het laegh voor altijdt droogh:
| |||||
[pagina 195]
| |||||
Daer siet sy Fernamboucq met al haer suycker-pijpen,
Die sy oock door haer vier doet groeyen, en doet rijpen.
Dan vindt sy Portugael, en Tagus gulden schoot,
VVaer in nu heeft gherust soo menigh rijcke vloot.
En soo sy leegher daelt, sy siet ons Neder-landen,
Die niet soo door haer vier, als door den oorlogh branden.
Godt gaef dat dese vlam ten laetsten wierdt gheblust,
Soo kreegh ons vader-landt de langh-ghewenschte rust.
Dit siet sy altemael ter wijl sy komt ghereden,
Als sy haer ooghen slaet op rijcken, en op steden.
Doch waer sy gaet en keert, oft waer sy ment en rijdt,
Sy siet Godts offerand op allen stondt en tijdt,
VVat uren datter slaen by daeghen oft by nachten:
Als hier den middagh komt, dan staen sy daer en wachten,
En eer dat hier Godts-dienst ten vollen is ghedaen,
Soo siet sy onder ons een ander veerdigh staen.
Soo dat Loiolas volck den Heer gheduerigh louen,
Oft die hier onder gaen, oft wy die hier staen bouen.
'tZy dat het een uur is, oft twee, oft ses, oft acht,
De offerande duert den heelen dagh en nacht.
Besiet den wijser aen, en tacken daer besijden,
Die toonen hier en daer de uren en de tijden.
Siet Roomen, oft Peru, siet Iapan, oft Brasil,
Daer is gheen ooghen-blick van Miß' en autaer stil,
Den hemel wordt ghewaer dit vier, en dees ghebeden,
Die altijdt opwaerts gaen, en rijsen van beneden:
Sy siet van bouen neer; sy siet dien weerden pandt,
Godts Soon waerachtigh mensch verheuen in ons handt.
Ghy hemels wilt voortaen gheen trotsheyt meer betoonen,
Ghy siet dat uwen Godt by ons wilt blijuen woonen.
Schoon dat hy oock van v altijdt aenbeden wert,
Noch is hy wel soo lief omtrent het menschen hert.
|
|
