Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 192]
| |||||
HIer was ghebreck van licht, hier was ghebreck van luyster,
Den wegh die voor v staet die was te voren duyster,
Den eenen viel in't slijck, den and'ren op een steen:
VVat wonder datter veel doen braken hals en been?
Soo haest aen dese keers een vlamken was ghegheuen,
En dat het innigh vier in haer begonst te leuen,
Sy schoot haer straelen uyt, en schonck een nieuwen dagh
Aen al dat van te voor soo diep in't doncker lagh.
| |||||
[pagina 193]
| |||||
Het is een wonder werck, de keers was nauw onsteken
En t'saemen is met een den droeuen nacht gheweken.
En rondom waer ghy siet, 'tis ouer al soo klaer,
Als of't een sonnen-schijn, oft vollen middagh waer.
En die Loiola siet door ijuer-sucht staen branden,
En schieten straelen uyt op al die woeste landen,
Die siet een selsaem stuck; dat hy in korten tijdt
Op heel de werelt speelt, en met sijn licht verblijdt.
'tGaet verder als de Son: want het in VVest en Noorden,
En duyster-landen schijnt, die noyt van licht en hoorden:
En dit in korten tijdt, want nauw was hy in brandt,
Of op een ooghen-blick bescheen hy 'theele landt.
Het vier breeckt altijdt uyt, 'ten kan niet zijn ghedoluen,
De zee en stut het niet, 't gaet verder als de goluen,
Het speelt, het schijnt, het brandt, op berghen, en in dal:
En op soo korten tijdt vertoont sich ouer al.
Den wreeden Brasilot met sijn ghepluymde leden
Die sagh dit licht aen strandt, en quam daer nae ghetreden:
Den rijcken Persiaen der Sonnen afgodist
Die was oock door dit licht bestraelt eer dat hy't wist.
Dat Iapan nu soo brandt, waer kreegh't sijn' eerste voncken?
Aen haer was van dit licht een wond're strael gheschoncken:
VVant nae dat hier Xauier gheopent heeft de baen,
Soo heeft dit rijck altijdt in vier en vlam ghestaen.
Den kouden Moscouit heeft dit licht oock sien schijnen,
Hoe wel sijn stueren aerdt dat haest weer dé verdwijnen:
Iae by den Sultan' selfs, spijt die van Mahomet,
Daer staet het aenghepaelt, en heeft sich vast gheset.
Ontfanght dan wie ghy zijt, ontfanght dees soete straelen,
Laet die in v ghemoedt, en in v herte daelen.
En waerom doch soo licht en lijf en siel ghewaeght?
Hy doolt haest inden nacht, die nae gheen licht en vraeght.
|
|
