Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 138]
| |||||
EGypten vruchtbaer landt wanneer 'tnu al sijn vruchten
Heeft in de schuer ghebraght, en dat het noch moet suchten
En braeden in de son in't heetste van den tijdt,
Dan komt den soeten Nijl, en 'tdorre landt verblijdt,
Hy spreyt sich ouer al door velden en landouwen,
Hy vloeydt het heel landt door, en gaet dat als bedouwen:
Al waer gh'v keert, oft wendt, het landt dat is bedeckt,
Soo verr' Canopus Rijck sijn wijde paelen streckt.
| |||||
[pagina 139]
| |||||
En waer dat hier oft daer een velt begonst te quelen,
Dat wordt terstont verquickt, wanneer den Nijl comt spelen
VVt sijn bepaelden boort; dat scheen een dorre spruyt,
VVanneer den vloet vergaet, dat schiet dan weder uyt.
Al light het heele landt begrauen en ghedoluen
In't Nili vruchtbaer nat, en dat ghy siet de goluen
Daer swalpen op en neer, en peyst niet dat het landt
Nu al verloren is: den Nijl en houdt gheen standt.
Siet, als hy weder vloeyt nae sijn beschreuen paelen,
Dan sult ghy van dit landt weer nieuwe vruchten haelen,
Dan mooght ghy in de wey' weer drijuen al v vee,
'tVVort dan weer vruchtbaer landt dat voormael was een zee.
Dan sietmen wederom de groenheyt van de bomen,
Dan sietmen uyt de aerd' de bloemkens weder komen,
En dat verdroncken was dat komt weer voor den dagh,
'tGheeft altemael een geur veel soeter als het plagh.
Gheluckigh is dat landt met soo vruchtbaren seghen:
Daer Nilus ouervloeyt, is gheen ghebreck van reghen:
VVant waer hy loopt oft staet, oft waer hy comt omtrent,
Daer maeckt hy sich met vet en vruchtbaer slijck bekent.
Het gheen' dat voor hun landt d'Egyptenaeren wenschen,
Dat hebben oock van doen de gheestelijcke menschen:
Hoe vruchtbaer dat sy oock in 'snaesten diensten zijn,
Hun gheest verdort al mé, daer blijft maer enckel schijn.
'tIs noodigh voor een tijdt syseluen te vertrecken,
En met rouwhertigh nat sijn dorheyt te bedecken,
En soo in d'eenicheyt herscheppen nieuwen moedt:
Soo worden wy bedouwt met een vruchtbaeren vloedt.
Ay! vriendt en vreest doch niet, 'ten is gheen tijdt verloren:
Laet vry dat drooghe landt wat onder 'twater smoren:
Ghelooft my, hoe den gheest met Godt sich meer vereent,
Hoe dat den goeden Godt vruchtbaerder iaer verleent.
|
|
