Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 140]
| |||||
AL is het hert soo kleyn, al is het van gheen beenen,
Al heeft het gheen poortael, oft schudsel van blaeuw-steenen,
Nochtans wie kan't al sien wat daer ghebrouwen wert
Oft achter in de siel, oft midden in het hert?
Den loots-man kan den grondt van onse zee wel tasten,
VVanneer hy door tempeest verloren heeft sijn masten,
En siet dan of sijn schip is hy het Zeeusche strandt,
Oft dat het iewers swiert omtrent het Britten-landt.
| |||||
[pagina 141]
| |||||
Maer 'therte van den mensch is dieper als de baeren,
Sijn grondt is onbekent, al heb-je'r veel ghevaeren:
Gheen touw en was soo langh, gheen loot en ghingh soo diep,
Dat is het 'smenschen hert tot op den grondt toe liep.
VVat sietmen heden-sdaechs doch niet gheveynsde menschen?
Die haecken nae v doodt, als sy v 'tleuen wenschen:
Sy streelen v van voor, en toonen soeten schijn,
'tIs honigh inden mondt, en 't hert is vol fenijn;
'tIs Cato nae den schijn, soo rijp zijn sy van buyten,
En Nero woont in't hert. Kond' ghy dat eens ontsluyten?
Daer zijn gheen sleutels af, gheen diefken kan daer in,
VVant niet en sluyt soo vast, als een gheveynsden sin.
Men heeft den hals-bant wel en pijn-banck moeten maken,
Op datmen in dit slot ten laetsten sou gheraken:
En schoon men met ghewelt het lichaem heel ontsluyt,
Het sit daer soo diep in, en't wilt daer quaelijck uyt.
Ick weet wel, daer en wordt in't duyster niet ghesponnen,
Oft dat verborghen is, en komt uyt met der sonnen:
Doch alsmen 'tminste doet oft teghen 'trijck oft Godt,
'tIs deur en venster toe, 'tis sleutel verr' van't slot.
Maer siet in teghen-deel, 'tis deur en venster open,
VVanneer gheen slim bedrijf ons is in't hert ghekropen:
Men stelt daer stoel, noch banck, men schuyft daer gheen gordijn,
Een simpel hert dat moet ten vollen open zijn.
Het slotjen van ons siel dat hanght altijdt van buyten,
Men kan, wanneer men wilt, dat met een woordt ontsluyten.
Het dient tot onderwijs, 'tis een vernuften vondt:
VVant sou het doch wel gaen, men moet sien tot den grondt.
Soo dan, al schijnt ons hert altijdt een slot te draghen,
Nochtans men kan daer in maer met een woordt te vraghen.
En dit is onsen roep: dat soo ghesloten wert,
Al schijnt het iemant toe, nochtans is't open hert.
|
|
