Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 134]
| |||||
DE liefde heeft het in, sy isser mé gheboren,
VVanneer sy in het hert een woon-plaets heeft verkoren,
Sy wortelt daer soo diep, en klampt daer aen soo vast,
Gh'en krijght v niet meer los, soo houdt dat boefken vast.
De liefde, dit kleyn kindt, den grooten sielen-temmer,
Die is seer nae ghelijck aen eenen ionghen swemmer,
Biedt iemandt hem de handt als hy te grond' sou gaen,
Ghy moet daer oock mé in, de handt versterft daer aen.
| |||||
[pagina 135]
| |||||
Och iae, 'tis soo houw-vast, het leght v bandt op banden:
Hoe ghy sijn vier meer bluscht, hoe dat ghy meer gaet branden:
En als het v gheneest, nae dat 't v heeft ghewondt,
Soo quetst het v noch eens, en maeckt v soo ghesondt.
VVanneer den groenen veyl kan eenigh boom ghenaken,
Soo weet hy daer terstondt sy-seluen vast te maken,
En hy omhelst den struyck, oock als hy niet en wast,
En maeckt sich alle iaer met nieuwe scheuten vast.
Hy slinghert om end' om, en swiert op alle kanten,
VVaer hy een tacksken vindt daer op gaet hy sich planten,
En noyt en houdt hy op wat banden dat hy heeft,
Maer bindt sich meer en meer, soo langh sijn wortel leeft.
En als nu inden Herft het loof beghint te rijsen,
Oft dieper in het iaer 'tgaet sneeuwen, en 'tgaet ijsen,
Soo dat dan ieder boom staet als een dorren stock,
Dan is hy noch bekleedt met sijnen groenen rock.
En meent ghy dat den veyl alleen sich vast kan hechten,
En dat de liefde niet haer soeter weet te vlechten?
Sy groeyt wel anders aen, 'ten blijft gheen dorre paer,
Dees liefde die verbindt sich twee-mael op een iaer.
Al is het soeten tijdt, en lieffelijcke daghen,
Al rijster een tempeest, vol buyen, en vol vlaghen,
Sy houdt haer euen groen, in voor- en teghen-spoedt,
Iae in een droeuen tijdt toont sy oock bly ghemoedt.
Haer banden zijn soo vroom als wel de sterckste kabels,
s'Ontbinden door gheen vier, noch door gheen wreede sabels,
Al wordt sy met gheweldt, met wreedtheyt aenghetast,
VVat dat ghy kapt en kerft, sy houdt al euen vast.
Schoon dan sich uwen boom van't leuen gaet verouwen,
Nochtans de liefd' en kan in't minste niet verflouwen,
Sy wast gheduerigh aen, en vest haer meer en meer:
Als liefde niet en groeyt, dan is't gheen liefde meer.
|
|
