Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 130]
| |||||
Ga naar margenoot+VVAer is nu al mijn hop'? waer zijn nu al mijn wenschen?
Nu gae ick hier te grondt verlaten vande menschen,
Al wat ick sie en hoor, 'tis ouer al verdriet,
D'ontlaedingh van mijn vrucht, wee my! 'ten baet al niet.
Het roer drijft wegh in zee, de kiel is verwonnen
Van't rouw en spijtigh nat, den windt heeft nu verslonnen
En fock, en lul, en strengh': het seyl is heel verscheurt,
Het maste-loose schip wordt nae den grondt ghesleurt.
| |||||
[pagina 131]
| |||||
Och! had ick my soo diep niet in de zee begheuen,
Maer stil met fock alleen rechts onder 'tlandt ghedreuen,
Ick waer haest uyt de sorgh, het schip en had gheen noodt,
En wy, ô lieue maets, ontquamen haest de doodt.
Vervloeckt soo moet hy zijn den eersten die de baeren
Met eenen hollen boom heeft derren ouervaeren,
En temmen met een hout dat wonder element,
Dat van ons afghepaelt wou zijn als onbekent.
O! had ick noyt de zee en haer ontrouwe goluen
Elaes, soo seer betrouwt, ick wierdt nu niet ghedoluen
In desen diepen kuyl! ô maets, wy sincken neer:
Het lichaem voor den visch, den gheest zy voor den Heer.
Vaert wel, ô wie ghy zijt, 'tzy vrienden zijn oft maeghen,
Die noch op ancker leght: en wilt de kans niet waeghen,
Betrouwt dit water niet, en spieghelt v aen mijn,
Mijn neer-ghesoncken schip sal v een bake zijn.
VVat is de wereldt doch? noyt stil, en vol tempeesten,
Een sorghelijcke zee, waer in soo kloecke gheesten
Versmoort zijn en versmacht, en dat door eenen windt,
Die de verstanden treft, en ganschelijck verslindt.
'tIs d'eer-sucht die ick meyn, die speelt op hooghe masten,
Een trots en hoogh ghemoedt dat weet sy aen te tasten:
Gaet ghy soo 'tzeewaerts in, 'tis met v haest ghedaen,
V seylen zijn te groot, het schip is niet ghela'en.
VVat is doch eer, en staet, en tijtels? straffe winden,
Iae die een edel hert oock dickwils heel verslinden:
Daer is soo menigh helt, en kloeck en vroom verstandt,
Door desen windt verseylt, en op het strandt gheplant.
Ignati, nu wel aen, laet d'and're winden blaesen,
Laet die om v kleyn schip hier huylen en hier raesen:
VVordt desen windt ghestut, v schip is wel bewaert,
Gheen onweer is soo groot, daer 'tvoor moet zijn vervaert.
|
|
