Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 128]
| |||||
WAnneer een schilder heeft een deftigh stuck ghemaelen,
Dat tot sijn grooten lof hanght in des Coninghs saelen,
Soo sluyt hy't in een lijst van doncker heben-houdt,
Op dat ghy dies te meer sijn konste prijsen soudt:
Iae is't dat hy noch meer sijn verwen wilt verstercken,
Hy maeckt een bruynen grondt in't midden van sijn wercken,
En siet, den swarten doeck dringht d'ander verw' om hoogh,
En soo krijght dan het stuck terstondt een beter oogh.
| |||||
[pagina 129]
| |||||
VVant een vergulden lijst, en rond-om blijde verwen,
Die doen den heelen glans van't beeldt som wijl versteruen:
VVanneer daer maer wat goudts blinckt iewers in een sael,
Daer siet een ieder op, en niet op't principael.
Soo segh ick van ghelijck, dat treffelijcke mannen
Oock hebben meerder schijn uyt eer en staet ghebannen:
VVanneer een kloeck verstandt is sonder krots en staf,
Dan seydtmen, Dat's een stuck, dat steeckt wel anders af.
Let op dit sinne-beeldt, ghy sult daer haest aen mercken
Hoe dat een donck'ren nacht het sterren-licht kan stercken;
Scheen daer de gulde son, oft wel de silu're maen,
Men saegh den heelen hoop op staenden voet vergaen.
Al draeght Loiolas volck noch staf, noch purper verwen,
Als die vry-willigh gaen om voor 't gheloof te steruen;
Nochtans d'ootmoedigheyt die gheeft hen glans en kracht,
Ghelijck het sterren-licht dat glinstert inden nacht.
Had Iaius oyt begheert het Bischdom te aenveerden,
Hy waer op verre nae niet in soo groote weerden.
VVie hier sich teghen stelt, en d'eere soo versmaeyt,
Gaet heel de wereldt door, sy zijnder dun ghesaeyt.
'Ken wil hier in dit stuck gheen Bellarminum vraghen,
Die lieuer rooden hals, als rooden hoet wou draghen,
En vesten met sijn bloedt d'oprecht en waere leer:
VVie steeckt nae desen ringh die kauelt beter eer.
Den staf heeft meerder glans als ghy dien kondt versmaeden,
Dan als met dit schoon pack de handen zijn ghelaeden:
Ick segh met dit schoon pack: want wijst my doch wanneer
Dat eenigh Heer, oft eer, gheweest heeft sonder seer.
Soo dan, een lichten schijn komt uyt de duyst're nachten:
Hoe ghy v kleynder houdt, hoe sy v grooter achten.
VVaer toe dan staet, en eer, en grooten naem in't Hof?
Een hellen diamant blinckt op een donck're stof.
|
|
