Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 126]
| |||||
Ga naar margenoot+Mijn wel verdeylden hof die magh sigh wel beroemen
Dat hy de schoonste heeft, en oock de soetste bloemen,
Dees hebb' ick al gheplant, het is al van mijn werck,
Elck bloemken weet sijn plaets, elck bloemken heeft sijn perck.
Den hof die is betuynt met rood' en witte roosen,
Die bouen haere geur soo lieffelijck noch bloosen,
Den blaeuwen ridder-spoor, den schoonen africaen,
Die met sijn gulden kop blijft tot den winter staen.
| |||||
[pagina 127]
| |||||
Den soeten eglentier, de kleyne violetten,
Die al haer soetigheyt op een leegh steeltken setten:
De cingels, den narcis, de somer-sotte blom,
Die aen den soeten tijdt gheeft d'eerste welle-kom.
Genossel soete-reuck, wie u eens komt te raken,
Die weet hoe men van v kan schoone tuylkens maken.
Hier by soo staet en bloeyt soo menigh tulipant,
D'een is soo wit als sneeuw, den andr'en staet en brant.
Een soete sottigheyt voor alle ons bloemisten,
Die voor de oogh alleen met duysende verquisten,
En roepen, Dese bloem die is my soo veel weerdt
Als menigh edel-man sijn alderbeste peerdt:
En dees en dier-ghelijck, die groeyen hier met hoopen,
Alleen tot mijn vermaeck; sy staen hier niet te koopen.
Sy zijn niet voor faueur, oft voor een lichte dant;
Doch aen een goeden vriendt soo schenck ick wel een plant.
De kroon-imperiael en kan 'thooft niet verdraghen,
De stanck is veel te swaer, schoon datter veel nae vraghen,
Sy moet uyt mijnen hof, als is sy schoon in d'oogh,
Sy riect nochtans te sterck, en staet vry wat te hoogh.
Ick weet daer zijnder veel, die dese bloem groot achten,
VVel, gaetter vry mé door, ghy die nae eer wilt trachten:
Ghy seght 'tis schoon couleur, 'tis waer, maer vuylen stanck,
En daerom moest sy oock verplet zijn ouer lanck.
Een ieder heeft sijn hof, Ignatius den sijnen:
Dat hier nae eere staet, dat moet terstondt verdwijnen,
Den grondt en voedt gheen eer, terstondt s'is dor en droogh,
VVanneer daer maer een bloem wat schiet te seer om hoogh.
Ignati kloeck, wel aen, gaet voort int uyt te rucken
D'eerghierigheyt en pracht, 'tis beter hier te plucken
De kleyne violet. Al dat maer tracht nae eer
In uwen soeten hof, dat stinckt doch al te seer.
|
|
