Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 124]
| |||||
SIet hier de schoone sonne-blom,
Sy keert en draeyt haer wonder om:
Nu met den soeten dagheraet,
Haer gheele roos ten Oosten staet,
En keert allenghskens meer en meer,
Tot dat de son daelt weder neer,
En alsse die siet onder gaen,
Elaes dan comt haer droefheyt aen.
| |||||
[pagina 125]
| |||||
Sy treurt en queelt den heelen nacht,
Sy laet dan sincken al haer pracht:
VVant soo de son niet meer en schijnt,
Terstont oock al haer vreught verdwijnt,
En als dan komt de Auent-sterr,
Al sietse schoon die maer van verr,
Soo is't dat sy haer bladers sluyt,
En houdt de koude locht daer uyt:
Iae maeckt oock datter spin noch sleck
Vergift in brenghen can oft vleck.
Maer met het kricken vanden dagh
Stracks isser weder bly ghewagh:
VVant door een enckel licht en strael
Vergaet dees droefheyt al te mael:
En soo de son maer opwaerts rijst,
Terstondt haer weder eer bewijst.
Sy heet haer noch eens welle-kom,
En seyt: O liefsten bruydegom,
Hoe dat ghy rijdt, hoe dat ghy slaet,
Toont my altijdt v soet ghelaet:
En leydt my vry de wereldt rondt,
Al waer ghy gaet, ick volgh terstondt,
Dus seght die dese bloem aensiet,
VVat kracht en heeft de Liefde niet?
De Compagnie heeft oock een licht,
Dat sy altijdt houdt in't ghesicht:
Daer is een strael die haer verweckt,
En heel de wereldt omme treckt.
Dees son dat is het Roomsche hooft,
VViens woorden al de kerck ghelooft,
Spijt ketters, spijt al die't benijdt,
VVie dese volght, die is bevrijdt.
|
|
