Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 112]
| |||||
KOmt maeghden, siet dit kinder-spel,
En hebdy tijdt, besiet het wel,
En leert eens uyt mijn ongeval
Het gene dat v dienen sal.
Ick blies hier met een pijpken op
Een bobbel uyt het seepe-sop,
Een ieder sey, Hoe moy is dat?
En is dit maer een druppel nat?
| |||||
[pagina 113]
| |||||
Het heeft sijn lichten hier en daer,
Als oft 't een kleynen hemel waer,
Ick saggh'er bergen aen een sy,
Ick saggh'er boomen op een ry,
En al dit sagh ick alsoo klaer
Als of't daer in gheschildert waer.
Maer siet soo rasch als ickse greep,
Soo vloogh my in mijn oogh de seep:
Nu klaegh ick, en ick tier, ick krijt,
Ick berst schier half van enckel spijt:
Ick seg, Had noch een rouwen gast
Hier aen mijn bobbel eens getast,
Ick liet my paeyen met een woort,
Maer nu soo ben ick heel gestoort.
VVant siet, ick kwam daer qualijck aen,
En eer ick 't wist het was gedaen.
Doch wat ick krijt, oft niet en krijt,
Ick ben het heel genoeghtjen quijt.
Nu hoort eens, maeghden, dese leer,
Men vindt noch sulcke kinders meer,
Die spelen met de bobbel wel,
Maer 't wordt ten laetsten katten-spel:
En wilt ghy weten hoe het gaet,
(VVant raedt nae daedt die komt te laet)
Een bobbel, en der maeghden eer,
Zijn alle bey al euen teer,
Ghelooft het vry, 'tis krancke waer,
En daerom komtse niet te naer.
VVant hoe die eerst-mael claerder blonck
Hoe dat sy naemael vuylder stonck.
Daerom soo wacht v voor verdriet,
Het is een kruyd'ken raeckt my niet.
|
|
