Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 114]
| |||||
HOe veel en staen daer niet voor spiegels gansche dagen,
Om een paruyck alleen, om 't speten van twee kragen?
D'een poeyert, en blancket, d'een gomt, en krolt, en draeyt:
Die veel voor spiegels staet, weet dat sy selden naeyt.
Och vondt men eens een glas, dat ons souw konnen leeren
VVat datter in het hert noch al hanght te friseeren!
Veel gaen gelijck een pauw in sijd', fluweel, satijn,
Die misschien in de siel soo vuyl als verckens zijn.
| |||||
[pagina 115]
| |||||
Sy doen ghelijck dit kindt dat wou een spiegel houwen,
Om daer sijn witte sneeuw, en root corael t'aenschouwen.
Het neem hem in sijn handt, daer sit den krolle-bol,
En spiegelt wat hy magh, en siet sijn buycksken vol.
Dan siet hy op het root van alle bey sijn wanghen,
't Schijnt dat op elcken kant een roosken is gehangen,
Dan siet het sijnen mondt, dàn siet het op sijn kin,
En merckt, soo draey hy lacht, daer komt een kloofken in.
Dan siet het sijnen hals, dan sijn' ijuoore tanden,
En dan sijn goudt-geel hayr, en sijn sneeuw-witte handen:
Dit siet het al te mael, iae stelt noch mondt aen mondt,
Als of daer in't gelas een ander knechtjen stondt.
Elaes! ter wijl hy kust, den asem comt ghevlogen,
En siet, den spiegel wordt terstont heel ouertogen,
Den luyster isser af, sijn root, sijn goudt-gheel hayr,
En sietmen niet te meer dan of't daer niet en waer.
Hy vaeght wat met sijn handt, en siet daer door sijn locken,
Hy siet sijn aensicht doch met stucken, en met brocken,
Om dat den spiegel maer een weynigh is bedouwt.
Hoe haest is iet gedaen dat al te langh berouwt!
Och ionckheyt, wat ghy doet, den asem moet ghy schouwen;
Is't dat ghy dit versuymt, het sal v eeuwigh rouwen:
Een kleyne vochticheyt, een domp, een weynigh nat,
Beneemt den heelen glans soo rasch het ergens vat.
Den spieghel is maer stof, daer van is hy gheblaesen:
VVat lijsten dat hy draeght, het blijuen al gelaesen,
Sy zijn van een beslagh den spiegel, en v eer,
En speelt met gheen van bey, ô iongheyt, immermeer.
Soo dan wie dat ghy zijt, leert uwen spiegel vieren,
Meer als een ioffer doet, oft hofsche kamenieren:
Zijt wijser als dit kindt, dat nu niet meer en lacht:
VVie leert door anders schaed' die spieghelt hem wel sacht.
|
|
