Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 92]
| |||||
DEs hemels steyle baen, en al die enghe weghen,
Voorspoedigh in te gaen, daer is kunst gheleghen;
VVilt ghy dan opwaerts heen met pack en sack ghela'en?
Elaes! met d'eersten pas soo sult ghy blijuen staen.
Het is al te vergheefs, ghy sult weer neder daelen,
Ghy sult met sulck gheklim gheen prijs oft eer behaelen:
Den swaeren meulen-steen veel eer om hooghe vloogh,
Dan dat ghy met v pack gheraecken soudt om hoogh.
| |||||
[pagina 93]
| |||||
Elias was bereydt, en sal nu in den waghen,
Nochtans en moght hy niet sijn mantel met hem draghen:
't Is al te swaeren vracht, de raeyers zijn te teer,
Door 'tminste aerdsch ghewight soo vallen sy daer neer.
En ghy dom-sinnigh mensch, die niet doet al vergaren,
En trotse huysen bouwt, die d'hemelen vervaren,
'tZyn kerckers die ghy maeckt, van marber en van toets,
VVaer in de siele wordt ghevanghen onverhoets.
G'hebt kleeren ouer hoop, daer magh u niet ontbreken;
Dit is der wereldt aerd, dit zijn haer oude treken:
En voorts al dit ghetuygh dat dient v voor een net,
VVaer door aen't eel ghemoedt het opgaen wordt belet.
Dat boos en listigh goudt, dat maeckt soo swaere banden,
En boeyen aen het been, en ketens aen de handen.
O 't is soo groot ghewight! ô 'tis soo swaeren last!
En daerom hecht het v soo aen de aerde vast.
Siet, volght Eliam nae, laet rijckdom, laet 'tal vlieghen,
En roept: Onnutten last ghy sult my niet bedrieghen;
Verfoeyt al wat hier is, 't is al verganckelijck,
Al wat van d'aerde komt, en is maer enckel slijck.
Dan meught ghy los en vry v tot dees reys begheuen,
En trachten nae een hoogh, en nae een eeuwigh leuen:
En siet dan eens om leegh nae dese vuyle eerdt,
En seght: VVas dese clomp wel soo veel arbeydts weerdt?
VVaerom den mensch doch slaeft! waer dats' hun hert opsetten!
't Is al maer ijdelheyt, is dat me'r op wilt letten,
En hoe ghy hoogher komt, hoe dat sal kleynder zijn,
Allenghskens sal aen u vergaen dees valschen schijn.
VVel aen dan wie ghy zijt, verlaet al dese banden,
En peyst, ick moet wel haest gaen naer de donck're landen:
Staet ghy hier dan gheboeydt, elaes, 't is dan gheen tijdt,
Doet 't nu, oft nimmermeer gheraeckt gh' v banden quijt.
|
|
