Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 34]
| |||||
Ga naar margenoot+IEhoua grooten Godt, ô naem seer hoogh verheuen!
VVeerdt in een gulde son met peerlen rijck gheschreuen,
Voor wie dat altijdt knielt den eersten Cherubijn,
Van wïens vier dat brant den hooghsten Seraphijn:
Tot v is't dat ick stier, tot v driju' ick mijn schichten:
Ghy light alleen in't hert, in siel, in mijn gevrichten.
Hoe dickwils wensch' ick niet, als ick de pees hoor slaen,
Ach, moght ick, mocht ick eens, ach, moght ick mede gaen!
| |||||
[pagina 35]
| |||||
Eylaes! mijn Kinders lief die houden my beneden,
Die wil ick tot v eer, tot uwen lof besteden,
Tot meerder' eere Godts: die v soo niet en mint,
Die schriju' ick uyt den broo, dat is een bastaert kint.
Dan, u zy lof, ick ben geworden een bly moeder,
'Ken sie noch onder hen niet een onaerdigh broeder.
Tot meerder' eere Godts heeft ieder voor sijn woort,
En wilt daer voor verbrandt, wilt daer voor sijn vermoort.
Sie hoe Loiola vlamt nu van 't canon geschoten,
Dat eertijts, soo my dunckt, de liefde had' ghegoten;
Al had' hy aen sijn been een grouwelijcke smert,
Nochtans was hy gewondt veel dieper in sijn hert.
Hy sey den oorlogh op aen Mars, en aen Bellona,
Hy wist een vromer strijdt als die van Pampelona:
VVaer by oock den laurier aen sijnen vijandt nam,
VVaer tot dat Cesar noyt, noch Alexander quam.
Van dien tijdt en stondt, wat doet hy doch, als branden?
En seyndt een heeter vier nae heete Mooren-landen.
Ignatius is vier, 'ten kan niet stille staen,
Iae siet, oock daermen 't bluscht, daer neemt de vlam noch aen
En nae dat op Xauier den Moor eens heeft gaen rusten,
VVat heeft hy niet beseylt? wat verr-gelegen custen?
Hy heeft het kruys geplant onder den Indiaen,
En waer omtrent de son de swerte menschen gaen.
Het is de moeders aerdt, het bloedt en kan niet lieghen,
Al wat van arents komt dat wilt om 'thooghste vliegen.
Een moeder geeft haer lust en driften aen haer beelt:
Daer is 'ken weet niet wat, dat in de kinders speelt.
Tot meerder eere Godts staet ieders lijf te panden,
Tot meerder' eere Godts gaen sy in vremde landen,
Tot meerder' eere Godts en isser niet te groot,
Tot meerder' eere Godts gaen sy oock in de doodt.
|
|
