Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu

[p. 1]

Af-beeldinghe van d'eerste eevwe der Societeyt Iesv.

Voor-reden van't hondertste iaer ende ivbilee.

T'en is noch sonder reden, noch sonder exempel van de ghene die voor ghegaen zijn, dat de Societeyt Iesv met sulck eene blijdschap is houdende de feeste van haer Iubilee oft hondertste iaer; aengesien van ouden tijden dese loffelijcke gewoonte, soo by de vermaertste Republicken, als oock in de⁺ H. Kercke gheweest is. Den oprechten oorsprongh van't hondertste iaer te vieren, nae het gheuoelen van de Gheleerde, comt van de Romeynen. Dese ploghten eertijts groote feeste te houden ouer d'eerste beginselen ende ge-

+ Van het vieren van't hondertste iaer by de Romeynen.

[p. 2]

luckighen voort-gangh van haere wijdt-beroemde stadt, soo dickwils alsser wederom hondert iaren om-gheloopen waeren. Alsdan was heel Roomen vol vreught ende blijdschap: mede dede den Goden ouer-al sacrificien, om hen te bedancken ouer den voorspoet dien de Republicke die hondert iaeren ghenoten hadde: alle soorten van iaght ende schouw-spelen waeren daer dry daeghen ende dry nachten langh sonder ophouden te sien: welcke spelen sy noemden Ludos saeculares, dat is hondert-iaerige spelen. Als dien tijdt aenstaende was, wierden heel Italien door boden ende uytroepers ghesonden, die de naest-ghelegen steden met dese woorden souden nooden: Komt siet de spelen, die niemant van de nu-leuende menschen gesien en heeft, die oock niemant noch eens sien en sal. om dat gemeynelijck 'smenschen leuen tot hondert iaer niet en komt. Alsoo lesen wy, dat nae d'eerste hondert-iaerighe spelen, die de Republicke van Roomen in't beginsel gedaen heeft, den Keyser Augustus, nu meester van't Roomsch Rijcke geworden zijnde, de selue spelen met groote feeste ende triomphe verneiuwt heeft. Nae Augustus heeftse den Keyser Claudius ghedaen, met een uytdruckelijck ghebodt, datmen de selue ghewoonte in naeuolgende tijden altijdt soude onderhouden, in't beginsel van't honderste iaer.

⁺Maer dese hondert-iaerighe spelen zijn nae-der-handt (soomen houdt) van Constantinus den Grooten verboden; om dat sy vol van afgoderije ende godtloose superstitien waeren. Oock is't gheuoelen van vele Schrijvers, datmen alsdan soude inghestelt hebben, voortaen te Roomen 'thondertste iaer van de gheboorte Christi met ouergroote feeste te vieren; om alsoo dese ydele blijdschap in Godts-dienstigheyt te veranderen, ende de Romeynen van hunne heydensche manieren af te brenghen. Noch-

+ Van het vieren van't hondertste iaer in de heylige Kercke.

[p. 3]

tans en kanmen niet voor seker weten, wanneer dese ghewoonte onder te Christenen eerst begonst is. Den Paus Bonifacius den achtsten van dien naem, is wel den eersten diemen vindt dat hier van eenighe Bulle oft schrift soude achterghelaeten hebben in't iaer ons Heeren duysent dryhondert, ende heeft dese hondert-iaerighe feeste, Iubileum (dat is het Gulden-iaer) genoemt, treckende desen naem uyt een' oude instellinghe by de Ioden.

Om 'twelck te verstaen, is te bemercken dat by de Ioden⁺ eertijdts het vijftichste iaer altoos een iaer van vreught ende blijdschap was: ende wiert hierom 'tiaer van Iubilee ghenoemt. Dit hadde Godt selue inghestelt, als hy⁺ sijn volck uyt Egypten in't landt van beloften broght, hen belastende dat sy, tot ghedenckenisse van de verlossinghe uyt dese slauernije, ende tot danckbaerheydt van de nieuwe erue, die hy hen hadde doen besitten, altijdt in't vijftichste iaer alle de slauen van't Ioodsche volck souden los laeten, alle schulden quijtschelden; iae d'erue die uyt noodt ende aermoede vercocht was, wederom souden laeten voor niet in de handen ende maght van d'eerste eygenaers komen. Waer ouer heel 'tlandt door eene groote blijdschap ghemaeckt wierdt, ende met trompetten 'tiaer van Iubliee vercondight.

Nu dan, om de ghelijckenisse die'r is tusschen 'tquijtschelden vande schuldt in't tijdelijck, ende in't gheestelijck, soo is't dat Bonifacius ende andere Pausen van Roomen de feeste van het hondertste iaer in de H. Kercke seer wel ende bequaemelijck Iubilee ghenoemt hebben. Iae Clemens des sesten heeft het hierom op't vijftighste iaer willen brenghen: Vrbanus den sesten heeft het op dry-en-dertigh iaeren gestelt, tot gedachtenisse van de iaeren van 't leuen ons Saligh-makers, die alleen d'oorsaek is van alle

+ Van het Jubilee der Ioden.

+ Leuit. 25.

[p. 4]

Christelijcke blijdschap ende Iubilee. Maer door d'instellinghe van Paulus den tweeden, ende Sixtus den vierden, is het ten laetsten op't vijf-en-twintighste iaer gebleuen: op dat het een ieghelijck meer dan eens in sijn leuen soude moghen verdienen, oft immers ten minsten eens. Dit is den oorsprongh van het Iubilee, dat de H. Kercke in Godtsdienstigheyt ende in Aflaten houdt.

⁺Maer behaluen 't Kerckelijck Iubilee soo hebben de wereltlijcke Republicken, ende andere Christene iae Religieuse ghemeynten, oock met uytwendige teeckenen van blijdschap ende triomphe, de Roomsche ghewoonte nae-ghevolght, ende haer hondertste iaer in eere ghehouden. 'tzy dat gheweest is, om openbaerlijck haere danckbaerheyt tot de Godtlijcke maiesteyt te betoonen, door wiens segen ende weldaet sy die hondert iaeren soo goeden voorspoet gehadt hadden; 'tzy, om met die al-ghemeyne vreught ende blijdschap eenen nieuwen moedt te scheppen, om eene nieuwe eeuwe te beginnen, de welcke in eere ende deught aen de voorgaende niet en soude moeten wijcken. Welcke redenen ick wel de voornaemste achte, waerom soo wel de Gheestelijcke als wereltlijcke Ouericheyt den om-loop van hondert iaeren met feeste ende blijdschap gheuiert heeft. Te vergheefs sullen wy dit uyt d'oude historien gaen halen ende beuestighen. Hoe langh is't geleden dat de wijdt-vermaerde Vniuersiteyt van Louen haer tweede Iubilee oft twee hondertste iaer gehouden heeft, gelijck sy in de voorgaende eeuwe haer hondertste iaer gheuiert hadde? En heeft ouer eenighe iaeren 'tCapitel van Gendt niet met groote vreught vereert het duysentste iaer van't saligh verscheyden van den H. Bauo hunnen Patroon? ghelijck oock twee iaeren daer nae gehouden is 'tduysentste iaer van de martelie van den onuerwinnelijcken Bischop ende

+ Van't vieren van't hondertste iaer by andere Republicken ende gemeynten.

[p. 5]

Martelaer Leuinus, soo in de selue kercke van den H. Bauo, als naementlijck in onse kercke van de Societeyt Iesv, de welcke ter eeren van den seluen Martelaer door mildtheyt van de selue stadt opgebouwt is, ende met rijckelijcke ghiften vereert. Ende noch onlanghs 'tiaer vier-en-dertigh, ('twelck het vijf-hondertste was van d'aflijuigheyt van den H. Patriarch Norbertus) is van sijne kinderen ende naekomelingen met groote blijdschap geviert, tot een' eeuwighe ghedenckenisse ende exempel van de naekomende tijden. Voorts en is niet te twijfelen, of oock d'andere Religien ende heylige Ordens en hebben somtijts met eenighe feeste hun hondertste iaer vereert, al is't dat ons dat niet schriftelijck achterghelaeten en is.

Nu ghelijck het veel is voor Republicken ende groote gemeynten, hondert iaer geluckighlijck ghestaen te hebben;⁺ soo wordt oock in't menschen leuen ('twelck soo kort ende soo menighvuldighen perijckelen onderworpen is) met reden voor groot gheacht, vijftigh iaeren in eenighen staet ('tzy geestelijck oft wereltlijck) gheluckighlijck ouergebragt, oft eenigh ampt soo langh bedient te hebben. Hier van is't dat (naementlijck hier te lande) alle Priesters, Religieusen, gehouwde ende andere persoonen, die hun Iubilee met groote feeste ende blijdschap houden: welcke gewoonte, nae het schrijuen van den gheleerden Rutilius Benzonius Bischop van Loretten, oock vande Neerlanders haeren oorsrpongh heeft.

Nae welcke exempelen ende redenen, is het te verwonderen datter sommighe soo schamperlijck spreken, om dat⁺ die van de Societeyt Iesv wat vreughts ende blijdschaps maken ouer hun hondertste iaer. En dunckt v niet, dat wy hier toe wel reden hebben, als wy nu sien dat soo kleynen spruytjen, 'twelck sich in sijne beginselen soo slechtelijck

+ Van het Iubilee van vijftigh iaer in Nederlandt.

+ Redenen vvaerom de Societeyt Iesv haer Iubilee hout

[p. 6]

liet aensien (niet teghenstaende soo vele opsprake ende lasteringhe, soo grooten haet ende vervolginghe) op den tijdt alleen van hondert ende niet meer iaeren, soo wonderlijck tot eenen soo grooten boom volwassen is, die sijne tacken uytspreydt vanden Oosten tot den Westen, vanden Noorden tot den Zuyden? als wy nu sien, datter gheene soo wreede natie onder de sonne en is, gheen soo verre-gheleghen landt onder onse voeten, daer sy in haere eerste eeuwe niet en is besigh gheweest met alderhande Apostolijcke wercken, in't leeren der Heydenen, in't bekeeren der ketteren, in't verstercken der Catholijcken. En hebben wy dan gheene reden om vreught ende blijdschap te toonen? Daer en bouen als wy nu sien die wondere wercken, die onse Voor-vaders ghedaen hebben, oft (om beter te segghen) die Godt selue hem door hunne handen ende aerbeydt gheweerdight heeft te doen; als wy sien, wat seghen ende benedictie hy aen dese minste Societeyt ghegeuen heeft nu den tijdt van hondert iaeren langh, beschermende de selue als sijn eyghen volck ende sijne soldaeten voerende sijne waepenen ende sijnen naem; hebben wy gheene reden om de Godtlijcke Maiesteyt hooghlijck te bedancken, ende met openbare feeste heel de wereldt te nooden, om ons in dese dancksegginghe behulpsaem ende hantdadigh te zijn?

Ten laetsten, hoe kan doch berispelijck zijn, dat wy de cloecke daeden onser voor-ouders, gheduerende d'eerste eeuwe bewesen, ons voor ooghen stellen, om ten eeuwighen daghe van die vrome deught noyt af te wijcken, daer sy ons in zijn voorgegaen? hoe kan dit, seggh' ick, berispelijck zijn, dat wy met iolijd en blijdschap ons seluen verwecken, om een' andere eeuwe te beginnen, nae't voorbeelt ende exempel van soo heylighe ende weerdighe mannen?

[p. 7]

Maer behaluen al datter gheseyt is, heeft de Societeyt⁺ noch eene besondere reden om haer hondertste iaer te vereeren, als de Lutheranen onlanghs soo verwaent zijn gheweest, dat sy 'thondertste iaer van hunne godtloose secte in eenighe steden van Duytsland ende Saxen, met groote blijdschap ende triumphe hebben derren vieren. Wie isser doch, die niet en weet dat, door de Godtlijcke voorsichtigheyt, de Societeyt Iesv naementlijck teghen dese ketterije opghestaen is? Indien dan den voort-gangh van die valsche leeringhe in hondert iaeren, oorsake is gheweest van hunne triomphe ende iubilee; en sal de Societeyt Iesv (die in hondert iaeren heel de werelt door verspreyt, wel anders gegroeyt ende voorts-gegaen is, ende door haer toedoen de Catholijcke Religie in soo vele landen nieuw geplant, in d'andere beuestight ende bewaert heeft) niet met meerdere ende betere reden eene danckbaere blijdschap betoonen?

Want welcken is doch dien wonderen voortgangh,⁺ daer hen de Lutheranen soo hoogh af beroemen? De ketterije van Luther is alleen maer door een deel van Europa verspreyt gheweest: de Societeyt Iesv heel Europa door. De ketterije van Luther en heeft noyt volkomenlijck over 'tgheberghte van Italien ende Spaignen konnen gheraecken, noyt vasten voet in die landen ghekreghen: de Societeyt, terstont in haere beghinselen, is heel Italien, heel Spaignen ende Portugael door gheweest. De ketterije meynde de Noordsche landen heel te vermeesteren: maer hier heeft de Societeyt haer ouer-al seer kloeckelijck tegenghestelt, de Catholijcken in't ghelooue beuestight, de wanckelbaere van den val wederhouden, menighe die geuallen waeren wederom opgheholpen, den ketters met schrijuen ende predicken eene vreese aengheiaeght, met

+ Oock om dat de Lutheranen hun iubilee ghedaen hebben.

+ Den voortgangh van de Lutheranen en is by de Societeyt niet te verghelijcken.

[p. 8]

boecken ende lessen hunne valsche leeringhe bestreden: ende dat met sulcken haeren aen-was ende voortgangh in verscheyden ghewesten, dat den godtloosen Melanchthon in sijn' uyterste, berstende van spijt ouer soodanighe vermeerderinghe, met een swaer versuchten beklaeght heeft, dat heel de werelt binnen corten tijdt vol Iesuiten soude wesen: als oock ghebeurt is.

Voeght hier nu eens by, dat de ketterije, die een deel van Duytslandt, Vranckrijck, Engelandt, Neder-landt als eene peste besmet heeft, enckelijck de leeringhe van Luther niet en was: maer dagelijcks een nieu monster, heel anders, iae dickwils heel contrarie aen Luthers leeringhe. Waerom beroemen hen dan de Lutheranen ouer den voortgangh van andere ketterijen, ouer het broedsel van ander serpenten?

Ende noch hebben sy wel derren uytgeuen, als voor⁺ een mirakel, dattet op soo korten tijdt so grooten toeloop tot Luther gheweest is. Maer Thomas Morus, in sijn leuen Cancellier van Engelandt, ende doorluchtigh Martelaer aldaer, heeft op dese beroeminghe seer wel gheandwoordt, dat het een 'tselue mirakel was, dat de swaere steenen recht nederwaerts nae d'aerde vallen, en dat de menschen soo driftigh nae een wulpsch ende wellustigh leuen loopen. Op de selue maniere heeft eertijts den Philosooph Socrates aen die lichte vrouwe Calliste gheandwoordt, die de bederffenisse van de iongheyt van Athenen was. Want soo dese haeren roem droegh ouer de menighte van hare aen-hangers, daer Socrates soo luttel discipels ende naevolghers hadde, heeft den Philosooph gheandwoordt: Ick klimme om hooghe, ende ghy daelt nederwaerts: gheuende hier mede te kennen, dat sijne leeringhe de menschen teghen de natuere nae de deught opstierde, 'twelck moeyelijck wesende (gelijck het op-

+ Lutheri voortgangh en is gheen mirakel, maer den voortgangh van Ignatius en van de Societeyt

[p. 9]

klimmen van eenen bergh, soo en lustede het een ieghelijck niet die nae te volghen: maer dat Calliste de dwaese iongheyt tot alle wulpsheyt ende ongheregeltheyt leydde: waer toe de menschen, uyt kracht van de bedoruen natuere ghenoegh ghedreuen, niet seer vermaent, noch ghestouwt en moeten worden. En is't mirakel van Luther oock niet sulcks gheweest? Maer dat Ignatius de menschen van de sonden, van de ghenoeghten des vleeschs, van d'ijdelheyt der werelt aftreckende, ende in alles teghen de natuere strijdende; nochtans in soo korten tijdt soo vele nae-volghers ghehadt heeft, soo vele verstandighe, gheleerde, edele ende rijcke mannen, die, de werelt met alle haere pracht ende aenhangh verlatende, de leeringhe van eenen soldaet ghevolght hebben: datter op soo korten tijdt eene soo groote bende oft compagnie is opghestaen, die heel de wereldt door vermenighvuldight, nochtans ouer-al de selue ende op eene maniere inghestelt, onder een Hooft ende eenen capiteyn, voor een ghelooue ende eene Catholijcke Kercke een-paerlijck vechtende, in dese eerste eeuwe soo ontallijcke duysendt sielen ter eeuwigher saligheyt geholpen heeft; dat is't, dat met recht van alle menschen voor een mirakel magh ghehouden worden, dit verdient alle triomphe ende blijdschap.

Doch, wat is het van noode dat wy soo ernstelijck d'eene⁺ teghen d'andere stellen? hoe grootelijcks hen de Lutheranen verheffen, noyt en hebben sy buyten Europa gheweest. Siet dan van wat enghe paelen haer dese godtloose secte beroemt: de Societeyt Iesv, van haer eerste beghinselen af, met Europa niet te vreden zijnde, is terstont, ende bykans al op eenen tijdt, in America, Asia ende Africa ghetreden. Leest inden tweeden Boeck, op wat manieren bekeert zijn in America, de landen Brasilien, Peru, Cuba,

+ Buyten Europa zijn de Lutheranen noyt ghevveest, maer de Societeyt heel de vverelt door.

[p. 10]

Mexico, Chili, Paraquarien: in Asia bekeert zijn Cambaia, Mogor, Ormus, Goa, Commorino, Piscaria, Malabar, Trauancor, Malaca, d'eylanden van Moluken, t'samen oock dat edel Iaponien, besproeyt met soo menigh Martelaeren bloedt, ende China eertijdts in haere mueren soo besloten: in Africa bekeert zijn Congo, Angola, Mozambico, Monomotapa, Mooren-landt, oft 't Rijcke van Preste-Ian, ende andere onbekende landen; waer van het te langh waere alleen de naemen te vehaelen.

Gaet ende siet nu, indien't v belieft, of de Societeyt noch gheen reden en heeft om haer Iubilee te vieren boven de Lutheranen. Tis den almogenden Godt, dien wy danck-segghinghe moeten bewijsen ouer den seghen ende goedt jonstigheyt van de hondert iaeren. 'Tis onsen oppersten Capiteyn Iesvs, tot wiens eere ende glorie wy dese hondert iaerighe feeste ende blijdschap moeten maken. 'Tis de H. Kercke, aen de welcke wy gheluck moeten bieden ouer de mede-hulpe, die de Godtlijcke voorsichtigheyt in dese laetste tijden aen haer heeft gheweerdight te seynden. 'Tis ten laetsten den H. Ignatius, Xauerius, en soo vele andere onse voor-vaders, welcker deught noch eens in dit honderste iaer in't licht ghestelt, alle de nae-komelingen moet verwecken, om ten eeuwighen daeghe ghedachtigh te wesen, hoedaenigh d'eerste eeuwe vande Societeyt gheweest is, ende de selue altoos in hun leuen ende manieren uyt te drucken.

Ten desen eynde dan beghinnende dit werck, sullen 'tselue in ses boecken bedeylen: waer van het eerste begrijpen sal den opgangh van de Societeyt, ende haere instellinghe: het tweede, den voortgangh, ende haere verbreydinghe de heele wereldt door: het derde, haere oeffeninghen ende diensten, soo wel onder d'ongheloouighe

[p. 11]

als gheloouighe: het vierde, den ouerlast diese ghedraghen heeft van Heydenen, ketters, lasteraars ende andere haere vijanden: het vijfde, d'eere ende glorie diese behaelt heeft door heyligheyt, gheleertheyt, ijuer der sielen, ghedienstigheyt des naesten, ghetuyghenissen van verscheyden Pausen, Cardinaelen, Keysers, Coninghen, Princen, Republicken, Prelaten ende Religieusen. Welcke orden van dese vijf Boecken, niet by gheual, maer met voordacht alsoo gheraemt is, om dat de Societeyt (ghelijckse doch den naem Iesv voert) hier in aenden Leser verbeeldt soude worden met een ghelijck-maetige ghedaente van Iesvs, wiens beghinselen in sijn gheboorte kleyn ende onachtbaer zijn gheweest, ghelijck oock die van de Societeyt; voortgangh ende wasdom groot, ghelijck oock die van de Societeyt; teeckenen ende wercken wonderbaer, ghelijck oock die van de Societeyt; opvallen menighvuldigh, ghelijck oock die van de Societeyt; ende nae al dit seer glorieus, ghelijck oock de Societeyt. Het seste Boeck besluyt de gheschiedenissen vande Societeyt in onse Neder-landen, vervaetende d'orden vande vijf voorschreuen Boecken, om soo geschicktelijck voor te houden, hoe datse daer op ende voortsghegaen is, wat oeffeninghen ende wercken sy ghedaen, wat aenstooten ende vervolghinghen gheleden, wat eere ende lof by Gheestelijcke ende wereldtlijcke bekomen heeft.

Nu wel aen, ghelijck eertijdts 'tghebruyck is gheweest in soodanige feesten, dat de vrienden malckanderen vereerden met seker missalia oft seyndt-giften (ghelijck de Romeynen die noemden) soo is't dat wy den goet-jonstighen Leser achter dit ende aller naevolghende Boecken verhael, eenighe dichten ende sinne-beelden, als vriendelijcke giften, tot verlustinghe sullen toe-schicken.

[p. 12]

Den H. Ignativs vande vvereldsche oorloghe tot den gheestelijcken strijdt bekeert, ende van doen af ('twelck hy dickwils sijn heel leuen gevoelde) groot ghenoeghte scheppende uyt het aenschouwen der hemelen, wordt opghetoghen in den gheest seuen daghen lang, als wanneer hem de Godtlijcke Liefde vertoont de vernaemste Mannen, die hen onder sijn vendel sullen laeten opschrijuen.

Nae menigh vremt gheual, nae't twijfelachtigh vechten,
Gingh onsen Biscaïn sijn kloecke wapens hechten

Aen't autaer van de Maeght, en trock een pijen rock

In plaets van't harnasch aen, en koos voor 't sweert een stock

Al bloets ghenoegh ghestort, den eedt had hy ghequeten
Aen't Oosten-rijcksche Huys, Nauarren kan het weten:

Soo langh als op't gheberght sal Pampelona staen,

En sal Loiolas naem niet konnen onder gaen.

Ghy Arragoensche ieught, ghy Spaensche oorlogh-schaeren,
Hoe dickwils hebt ghy hem sien inden vijandt vaeren,

Aenloopen op het spits, en met een grooten moedt

Den blicksem van het stael sien verwen in het bloedt?

Soo veel vermoght de eer: om dese te be-eruen
Gheen arbeydt was te groot, iae wenschte oock te steruen:

Maer 't gaet nu anderssins, die't lust nae d'eere tracht,

Loiola treedt in't perck daer die gansch wordt veracht.

Het is een nieuw gheuecht dat hem woelt inde sinnen,
De wapens leght hy af, gheen kracht en kan hier winnen.

De wetenschap en deught sal wesen sijn gheweer,

Het veldt de gansche aerd, het eynd' Godts meerder' eer.

[p. 13]

 

VVie sal mijn handt en penn', wie salse beyde stieren,

 

Terwyl ick brengh in't licht sijn daden en laurieren?

 

Ghy die sult leyds-man zijn, treft my eens in't ghemoet,

 

En wijst my eens den streeck dien ick hier houden moet.

 

Verwerft my dat ick magh uyt ganscher hert versetten

 

Al 'tgheen dat sterflijck is, neemt wegh dat my kan letten

 

Te snijden door de locht: gaet voor, en toont de baen

 

VVaer door men nae het hof des grooten Prins moet gaen.

 

Dat hier gheoorloft zy vertooghs-wijs te aenmercken

 

Den loop van d'eerste eeuw, de naemen en de wercken

 

Van menigh strijdtbaer Heldt, die onder v beleyt,

 

Aen duyuel, doodt en hel den slagh heeft aengheseyt.

 

Het was ontrent den tijdt wanneer de son haer peerden

 

Spant uyt de gulde koets, en een groot deel der eerden

 

VVordt van de droeue nacht bekleedt met duysternis,

 

Als't over-al in rust en diepe stilten is.

 

Men sagh het sterren-licht hoe langhs hoe meer gaen blincken,

 

Terwijl de gulde son in zee ghingh dieper sincken,

 

De nacht wierdt klaer en hel, soo dat oock 'tminste licht

 

Sondt nederwaerts een strael op't wakende ghesicht.

 

Ignatius terstont (want wie kan hem begheuen

 

Tot rust, die het onrust van liefd' in't hert voelt leuen?)

 

Klimt bouen op den bouw, van waer men t'alle kant

 

By daegh ontdecken kan het omgheleghen landt.

 

Als hy nu op het sop alleen was neer gheseten,

 

Van waer een vry ghesicht den hemel af kan meten,

 

En sagh der sterren glans; de wel-bekende vlam

 

Door't sien van 'shemels vier in't hert meer voedsel nam.

 

Siet hoe hy opwaerts iaeght, siet hoe hy pooght de saelen

 

Van't onbesloten rijck in sijn hart te bepaelen:

 

Nu herwaerts, derwaerts nu, om hoogh sijn ooghen recht,

 

En d'ongheruste siel vast aen den hemel hecht.

[p. 14]

 

Hier treckt hem 't klaere licht dat 'sauents eerst comt schijnen,

 

En datmen 'smorghens siet oock 't laetst van al verdwijnen,

 

Daer door haer volle glans onsteeckt een nieuwe min

 

In't brandende ghemoedt der sterren Coninghin.

 

Den vreesselijcken Leeuw, de Beeren hem doen blaken,

 

Den Schutter en den Creeft hem met hun straelen raken,

 

Gheen sterr' en is soo kleyn in't gansche firmament

 

Die niet een minne-pijl nae dit wit af en sendt.

 

Ignatius die vlamt en gloeyt gheheel van binnen,

 

O wat een soet verdriet is't vier van suyuer minnen:

 

Dan siet hy nae het VVest, dan siet hy nae het Oost:

 

En of hy wil of niet, hy weent, en vindt noch troost.

 

Soo langh als hy den brandt kost inden boesem sluyten,

 

Soo sprack 'tghemoedt alleen, men hoorde niet van buyten:

 

Doch wie heeft langh ghemint, en spraeckeloos ghestaen?

 

Den sucht moet uyt het hert, 'ten kan niet anders gaen.

 

O schoon palleys, sprack hy, o onbegrepen ronden!

 

O sterren waer voor staen gheopent mijne wonden!

 

Ghetuyght het (want ghy't weet) wie heeft v soo besint?

 

VVie heeft v oyt als ick soo wreedelijck bemint?

 

Ick brand door uwe min, ô weerdigh ieders minnen!

 

Mijn hert blaeckt door v vier, onsteker mijner sinnen:

 

V grootheyt steelt my hier, v schoonheyt treckt my daer,

 

V alderminste vlam maeckt in my groot ghevaer.

 

Gaet voorts, brandt meer en meer, 'ken sal't v niet beletten:

 

VVilt dit onnuttigh pack gheheel in poluer setten,

 

Op dat dien rijcken pandt, die hier gheuanghen sit,

 

Magh vlieghen als een schicht nae v als nae het wit.

 

O siel! o! die daer hebt den oorsprongh van die straelen,

 

En in dit ballingschap zijt komen nederdaelen,

 

Daer is (weet ghy het niet?) daer is v vader-landt.

 

Elaes! wat toeft de doot de breken desen bandt?

[p. 15]

 

Gheluckigh hondert-mael, gheluckigh duysendt reysen,

 

Ghy die van nu bewoont de hemelsche palleysen,

 

En in de gulde eeuw, die noyt eyndt nemen sal,

 

Besit Godt, en in Godt alleen besit het al.

 

Hoe luttel is't dat hem stelt teghen mijn verlanghen!

 

Nochtans 'tis iet dat my dus langh hier houwt gheuanghen;

 

Gaet ooghen, gaet ghemoedt daer ick niet en kan gaen,

 

Ah! wierd'ick meer ghewondt, mijn pijn waer haest gedaen.

 

VVel hoe? gaen wy om hoogh? de huysen die verdwijnen,

 

De hooghste berghen nu maer kleyne heuuels schijnen:

 

Het aerd-rijck dat in't rondt soo grooten plaets beslaet,

 

VVordt minder als het sandt, iea heel in niet vergaet.

 

O waer, waer henen is't dat my de sterren drijuen?

 

Vaert wel, vaert aerde wel; hier wil ick eeuwigh blijuen.

 

Elaes! het is bedrogh Ignati, weet ghy't niet?

 

'Ten is maer liefde-spel al 'tgheen dat ghy hier siet.

 

O liefde waer toe dit? waerom my soo bedroghen?

 

Ghy iaeght mijn hert om hoogh, en siet ick blijf gheboghen?

 

Dit swaer, dit aerdsche pack doet sijghen mijne vlam,

 

En onderdruckt om leegh al wat van bouen quam.

 

VVel, sal ick dan noch eens (vloeyt tranen soute beken,

 

Al watter binnen blijft dat doet mijn herte breken)

 

VVel, sal ick dan noch eens met pijn en sielen-brandt

 

Arm ballingh daelen af, en deruen 't vader-landt?

 

Is't minnen oock soo swaer? ach! wie sal konnen leuen

 

In dit gheweldigh vier? de krachten my begheuen,

 

De ooghen my ontgaen, de liefde my ontbloot,

 

Och of ick steruen moght de langh-ghewenschte doot!

 

Dit segghende viel neer, ghelijck pleegh te beswijcken

 

Een die in onmaght valt. Daer light hy, die noyt wijcken

 

Voor iemandts sterckte kond', daer light dien vromen heldt,

 

En gheeft de waepens op, de liefde houdt het veldt.

[p. 16]

 

O stercke liefd'! waer toe en brenght ghy niet de herten,

 

Die ghy door't stille vier soo soetelijck doet smerten?

 

Maer uwen gulden pijl doorwondt een eel ghemoet,

 

Schoon staet het als een rots, doch voor u buyghen doet.

 

Siet eens hoe dat hy light: de wanghen die als roosen

 

Afstaken 't bloedigh root, zijn nu van kouw bevroosen,

 

De doode verwe neemt allenghskens d'ouer-handt,

 

En 't kilt van buyten al, daer't al van binnen brandt.

 

De traenen rollen af, niet als de stercke stroomen

 

Die loopen met gherucht, en vellen oock de boomen;

 

Maer als den olie-vloedt, die stil en onder handt,

 

Soo waer hy vindt het vier, doet meerderen den brandt.

 

Hy heft tot drijmael toe sijn' ooghen nae den hemel,

 

Maer door den waeter-vloet, siet niet dan in een schemel;

 

Oock sluyten sy terstondt: de tongh maeckt gheen gherucht,

 

Men wordt alleen ghewaer dat hy nae Iesvs sucht.

 

Tot dat hy in het eyndt gheen teecken gheeft van leuen:

 

Den pols verliest den slagh, het hert houdt op van beuen:

 

Een ieder die hem siet dus uytghestreckt, die seyt,

 

Dat daer niet van den mensch, maer een doodt lichaem leyt.

 

Soo sietmen dat de bloem haer bladeren gaet buyghen,

 

Als son en heete locht het sap daer uyt gaen suyghen;

 

En soo haer dan de son noch meer en meer beschijnt,

 

Heel slap ter aerden valt, en door den brandt verdwijnt.

 

De Goddelijcke Min sagh dit gheduerigh strijden

 

VVt sijnen hooghen throon, met vreught, met mede-lijden,

 

En seyd', Dit is een helt, seer vroom en wel bequaem,

 

Die ick te voeren gheef het vendel van mijn naem.

 

Hier mede stondt hy op: ghingh uyt de goude saelen,

 

Verliet sijns Vaders schoot, en quam recht op hem daelen:

 

Een sneeuw-wit-zijde kleedt hingh vande schouders af,

 

VVaer op den gulden riep een grooten luyster gaf.

[p. 17]

 

Het hayr vloogh met den windt: de koker vol van schichten

 

Ghewaepent met het vier, blonck al de sterre-lichten:

 

Den boogh was inde handt, wiens pees soo seker draecht,

 

Dat hy noyt minne-pijl heeft buyten 't wit gheiaeght.

 

Dus zijnde opghestelt, quam door de locht ghesneden

 

Een witte swaen ghelijck, die als hy siet beneden

 

Oft loopen een riuier, oft stillen vijuer staen,

 

Laet de begonste streeck, en daelt op't waeter aen:

 

En weet van gheene rust, noch van haer te vermoeyen,

 

Tot dat sy met den dauw haer vleughels kan besproeyen.

 

Soo vloogh dit hemels-kindt, en dreef aen eenen kant,

 

Daer het Manresa sagh, het langh-ghewenschte landt.

 

Hier vondt het plat ter aerd' Loiolam neer gheslaeghen,

 

En gaf een soeten lach in teecken van behaeghen,

 

Daer nae door't hemelsch licht, dat om sijn hooft quam staen,

 

Deed kennis wie het was, en sprack hem aldus aen:

 

Loiola vreest doch niet, stelt al v sorgh ter sijden,

 

Den hemel comt v toe, maer ghy sult daer voor strijden:

 

Door ongheual en druck, door leet en teghenspoet,

 

Is't datmen nae dit hof de wegen baenen moet.

 

V Vader-landt sult ghy en edelhuys verlaten,

 

En te Venetien gaen slaepen op de straten:

 

Maer vreest gheen hardt beghin, en schroomt gheen ongeval,

 

VVeet dat ick 'snachts tot v een Raedts-heer stieren sal.

 

Van daer sult ghy alleen nae 'tHeyligh-landt gaen varen,

 

En onderstaen 'tgheweldt der Middel-landtsche baren,

 

En nae een harde reys, sult stellen uwen voet

 

Op d'aerd' eertijdts besproeyt door Christi dierbaer bloet.

 

VVat vreught sal't v dan zijn eens moghen te aenschouwen

 

Het oudt Ierusalem, die berghen en landouwen,

 

VVaer door claer-stroomigh vloeyt Iordanis soete beeck,

 

Die voor het Ioodsche heyr aen bey de kanten weeck.

[p. 18]

 

Maer daer dien kleynen Godt, dat groot kindt heeft gheleghen,

 

Met hoy en stroy ghedeckt, in windt, in kouw, in reghen,

 

In soo veel onghemacks; wat voor een pijn en smert

 

Ghemenght met soete vreught, sal dan zijn in v hert?

 

Op't Oliueetsche sop sult ghy met duysent kussen,

 

Met menigh duysent traen, het vier der liefde blussen:

 

En als den wreeden Turck v sal met stocken slaen,

 

VVeet dat den trooster dan oock recht voor v sal gaen.

 

Nae al dit ongheual, nae soo veel swaerigheden,

 

Verdraeghen op het landt, en inde zee gheleden,

 

Nae laster en gheweldt, nae druck, nae spot, nae nijdt,

 

Nae banden, nae al dat om Godt den mensche lijdt;

 

Godts Soon in't eynde sal v soetelijck ontfermen,

 

En teghen all' onheyl en ongheluck beschermen;

 

Iae segghen, als ghy hem sult sien staen in een schijn,

 

Te Roomen is't dat ick v sal ghenaedigh zijn.

 

O Roomen veel ghelucks, die eerst de oorloghs-scharen

 

Van't nieuw gheworuen volck by een sult sien vergaren,

 

Een volck dat Godes dienst sal stutten voor den val,

 

En daer by hellen wilt, weerom oprechten sal:

 

Een volck dat d'eerste eeuw, en het onnosel leuen,

 

Van hier eertijdts veriaeght, comt aen de menschen gheuen:

 

Een volck dat onder v, Ignatie, soet beleydt,

 

Hen aen Godts eer opdraeght en 'smenschen saligheyt.

 

VVel aen, nu is't dat ick met al die vrome daden

 

Van het Loyolsche heyr v siel sal gaen versaden,

 

En leyden v met lust in't middel door het veldt,

 

Daer ghy u legher sult in orden sien gheselt.

 

Zijt welle-kom groot heyr van 's wereldts ouerwinders,

 

Bloet van het edel huys, oprechte vaders kinders;

 

Die door v kloeck bestaen en lijden sult de faem

 

Soo wijdt als d'aerde streckt verbreyden van v naem.

[p. 19]

 

Siet ghy hoe datter thien voor heel het legher trecken,

 

En tot den strijdt de rest met hunnen moedt verwecken?

 

Aen die is't dat ghy sult eer luttel iaeren sien

 

Des wereldts meesten deel de lauwer-tacken bien.

 

Den desen (neffens wien staet met sneeu-witte veeren

 

Een Enghel, en hem schijnt den rechten wegh te leeren,

 

VViens toe-naem Faber is, Sauoyen 't vader-landt)

 

Sal aen dit groot beghin, nae v, eerst slaen den handt.

 

Die daer by Faber staet, sult ghy van u ghesellen

 

Den eersten sien den voet in 'shemels hoven stellen.

 

Nae wie dat Iaius volght: een man, die oock veel meer

 

Als iemandt tracht nae staet, sal vluchten voor de eer.

 

Siet Bobadilla staen in't midden der soldaeten:

 

Siet hoe Broëtus loopt langhs de Parijsche straeten:

 

Oock in het kleyn ghetal van thien wordt inghestelt

 

De seyndingh' nae de pest, en nae het oorloghs-veldt.

 

Den dien, siet ghy hem wel? die draeft door't sandt gheladen

 

Met eenen Mooriaen, en d'onghebaende paden,

 

Nae wie dat volght een heyr van duysenden op't veldt:

 

Xauier, ô grooten naem! ô Godts vermaerden heldt!

 

O soon, in wien men siet den vaders aerdt uytschijnen!

 

O noyt-versaedt ghemoedt! ô licht dat doet verdwijnen

 

De dicke duysternis, waer in veel eeuwen heeft

 

Oost-Indien geheel soo blindelijck gheleeft

 

Hy sal het heydendom, hy sal d'afgoderijen,

 

Hy eenen man alleen sals' altemael bestrijen:

 

Den duyuel vry en hel hem bieden weder-stant,

 

Het kruys moet daer van hem voor eeuwigh zijn gheplant.

 

Al van nu af, door vrees, soo sitten daer en huylen

 

De Goden altemael, noch weten meer waer schuylen:

 

De hel staet heel in roer, en 'tloopt al ouer hoop,

 

Om aen Xauier alleen te stutten sijnen loop.

[p. 20]

 

Siet, siet, hy komt, hy komt, door-snijdt de woeste baren,

 

Die om het derde deel der wereldt haer vergaren.

 

Gaet henen, gaet Xauier, en door de wilde zee

 

Soeckt noch een wilder mensch v langh-ghewenschte ree.

 

'Ken wil soo grooten moet, die't al verr' gaet te buyten,

 

Niet in een stadt alleen oft Koningh-rijck besluyten,

 

Al wat de snelle son den heelen dagh bestraelt,

 

Daer wordt den ijuer-sucht van v alleen bepaelt.

 

Xaueri, gaet doch voorts, al quaemdy oock gheulogen,

 

Noch quaemdy niet te vroegh: op u slaen sy haer ooghen,

 

Hier Iapon, China daer: hoort, Indien gheboeyt

 

Met helsche ketens, roept, Siet mijn verlosser spoeyt.

 

Sy gunnen altemael aen v ghewenschte winden,

 

En bidden dat het schip gheen onheyl en mach vinden,

 

Iae staen van nu op strandt, en wat seyl hem verroert,

 

Terstondt soo toepen sy, Dit schip ons welvaert voert.

 

Ignatie, desen man vermaert door sijne daden

 

Sult ghy sien met den roof van Oosten ouerladen,

 

En eer de eeuw omloopt, by alle beyde sult

 

Als 'shemels Princen hier op d'aerde zijn ghehult.

 

Dan sullen tot u eer de grote bouwen rijsen,

 

Dan sal-men uwe deught de wereldt door gaen prijsen:

 

Dan salder niet een hoeck in gansch het aerdt-rijck zijn,

 

Daer uwer beyder hulp niet schieten sal den schijn.

 

Dan isser Laynes noch, die sal te Trenten toonen

 

VVat wetenschap en deught in sijnen boesem woonen:

 

Hoe siet hem ieder aen, hoe luystert heel den Raet,

 

Als hy komt inde sael, en nae den preeck-stoel gaet?

 

Hoe bondich spreeck hy daer, hoe weet hy uyt te vuren

 

De onbeuleckte Maeght, dry heel gheslaghen uren?

 

(De aerd' al isse vuyl, sy baert een klaer fonteyn,

 

Schoon sy langhs Adam quam, nochtans bleefs' altijdt reyn)

[p. 21]

 

En soo wanneer als ghy sult uyt dit leven scheyden,

 

Sal hy nae uwe doot den heelen leger leyden:

 

En Borgia nae hem, groot door sijn eel gheslacht,

 

Maer grooter om dat hy't voor Godt al heeft veracht.

 

Siet, hoe hy 't Hertoghdom, en alle de Hoogheden,

 

Veel hoogher van ghemoedt heeft met den voet ghetreden.

 

Een doots-hooft draeght hy med', een spiegel voor het Hof,

 

VVat dat van aerde komt verandert weer in stof.

 

VVat is het nietich vleesch? het is als schoone bloemen,

 

Hoe ieudigh sy oock staen, wie sal sich derren roemen?

 

Siet op dees Keyserin, op dees schoon Isabel,

 

En seght, eer't is te laet: Vaert wereldt eeuwigh wel.

 

Let nu eens op dees twee die uyt het Neer-landt komen,

 

Maer van gheen neer ghemoedt: den eersten sal te Romen

 

Als vierden Generael met naem Mercuriaen

 

Den ganschen legher-tocht en oorlogh gaede slaen.

 

Maer Gaspar sal den brandt aen Ormus meest doen blijcken,

 

Xavier gheeft hem den last van d'aenghepaelde Rijcken:

 

Daer sal den vromen helt, daer sal den kloecken Zeeuw,

 

Voor Godt en sijn ghebodt gaen vechten als een leeuw.

 

Barzaee, wat al sweets en sul ghy niet verghieten

 

Voor de rechtveerdigheyt? maer laet 't v niet verdrieten:

 

Van v sal zijn gheseyt ('t welck luttel is gheiont)

 

Barzaeum in het veldt de doodt recht-staende vondt.

 

Laet ons oock uwen lof in't kort hier eens verhaelen,

 

Men siet v oock van hier wel in de laetste paelen,

 

Anchieta grooten heldt, en bouen allen nijdt,

 

Apostel van Brasil, mirakel uwer tijdt?

 

Ghy, Vader, ghy die zijt, aen wie haer ondergheuen

 

Sal naemaels de natuer, voor wiëns woorden beuen

 

Vier, aerde, water, locht, en al wat daer in sweeft,

 

Sal staen bereydt tot dat ghy maer een winck en gheeft.

[p. 22]

 

De luypaerts sullen noch met u als schaepkens speelen,

 

De voghels sullen v met sachte pluymen streelen:

 

Maer als ghy in't ghebedt sult knielen op het strandt,

 

Ghetoghen op in Godt, onsteken met den brandt,

 

Rond-om v sal de zee als marmer-steen verstijuen,

 

VVt vreese dat sy moght v soete rust verdrijuen:

 

Soot is't dat eertijdts heeft de Roode zee ghestaen,

 

Op dat het Ioodsche volck drooghs-voets daer door sou gaen.

 

Maer wie is dese spruyt die daer komt opgheresen

 

Met eenen leli-tack, soo schoon, soo mildt van wesen,

 

In een sneeu-witten rock? Ick kenn' het suyuer beelt,

 

Ick ken't onnoosel hert dat in dit lichaem speelt.

 

O wal al onghenoeght sal hy noch moeten lijden?

 

Hoe sal noch teghen hem den harden vader strijden?

 

VVat traenen sal hy niet van sijne moeder sien,

 

Eer dat hy 's vaders huys en staet sal konnen vlien?

 

Maer daerom niet ghevreest, Gonzaka: wilt aenhouwen,

 

En op v goedt versoeck en 'shemels hulp betrouwen:

 

Dat onghebooghen hert, dat ijseren ghemoedt,

 

Ghy door v traenen sult vermorwen en v bloedt.

 

Dan sult ghy nae v vreught en plaets van ruste spoeyen,

 

Aflegghen d'aerdsche sorgh, en al die goude boeyen:

 

Dan sult ghy, vol van Godt, op dese wereldt zijn,

 

Een Enghel metter daet, een mensch alleen in schijn.

 

By desen ionghelingh komt sich een ander paeren,

 

Die oock den ouderdom niet in't ghetal van iaeren,

 

Maer waere deughden stelt, de eer van sijn gheslacht,

 

Van wie het Poolsche Rijck groot onderstandt verwacht.

 

VVat sal ick van de vreught, die hy sal voelen, segghen,

 

Als in sijn' armen sal de Maghet-moeder legghen

 

Haer alderliefste pandt, het alder soetste kindt,

 

Dat moeder heeft ghebaert, oft vader heeft besint?

[p. 23]

 

Ick sie 't onnoosel het soo door de liefd' onsteken,

 

Dat hy gheenssins en kan de vlam met traenen breken:

 

Brenght water, Kostka brandt; brenght waeter, eer de kracht

 

Van het inwendigh vier de teere spruyt versmacht.

 

O seer gheluckigh paer, in iaeren en in minnen

 

Elck-anderen ghelijck; gaet vroegh den hemel winnen;

 

Gaet kinders, daer v roept v moeder; enghels gaet,

 

De aerd' verdient doch niet soo hemelsch een ghelaet.

 

Loiola siet nu hier een ander heyr aenkomen,

 

Antonius waer van 't beleydt heeft aenghenomen.

 

Kent ghy de vendels wel? 't en is gheen vijandts bloet,

 

Maer wel het vijandts sweerdt dat hen root schijnen doet.

 

O mannen vol van moedt, versmaeders van dit leuen,

 

Die in gheen pijn' en weet van schricken oft van beuen:

 

VVie sal so kloecken daedt, wie sal soo vromen bloedt

 

Verheffen met de tongh, oft met der pennen-vloedt?

 

Al wat een wreedt ghemoedt, ghestijft door maght, versieren

 

En by een brenghen kan; vier, waeter, wilde dieren,

 

Dorst, hongher, bast en sweerdt, en al wat 't leuen kort

 

Door eene langhe doot, is op v uytghestort:

 

Dit maeckt het stil gherucht, hier is't dat sy van spreecken:

 

Haer vreught in't aensicht schijnt: het schoon victorie-teecken

 

Den lauwer-tack en krans, maeckt al het lijden soet:

 

Dan vreestmen voor gheen doot, men gaetse te ghemoet.

 

Hy sal den eersten zijn, die daer opheft de ooghen

 

Ten hemelwaerts: en heeft de kniën neer-ghebooghen.

 

Daer siet ghy, hoe dat hem sal op den water-kant

 

Doorlopen met het scherp de Sarazijnsche handt.

 

O wreeden moordenaer! meynt ghy hier med' te stelpen

 

Den ijuer van dit volck? het sal hier toe meer helpen.

 

Daer niemandt is of hy haeckt nae een steeck of slagh,

 

En wenscht dat hy sijn bloedt voor Godt vergieten magh.

[p. 24]

 

Dat is Rudolphus, die de beenen afghehouwen

 

Sich noch recht op vvan d'aerdt', en gaet sijn knïen vouwen,

 

En buyght het edel hooft voor d'opgheheuen bijl,

 

En bloot de vrome borst voor de ghescherpte pijl.

 

Die vier die rond om hem ghy in't root nat siet swemmen,

 

En spreken hunnen lof met wonden als met stemmen,

 

Sijn med'-ghesellen zijn: siet hoe noch menighmael

 

In Bernus heyligh lijck gheverwet wordt het stael.

 

Ribera men sal ook u aensicht sien gheschonden,

 

V lichaem heel ghekerft met vele wreede wonden.

 

O Indien door't bloedt der Martelaers besproeyt,

 

VVaer uyt het Christendom heeft altijts meer ghegroeyt!

 

O wat al moorden sal het VVesten oock aenschouwen!

 

Den kloecken Sosa hier het lichaem opghehouwen,

 

Daer in Correas borst een bosch van schichten staen,

 

Daer op eens anders lijf als op een aenbeeldt slaen.

 

Maer voor soo groote deught, voor herten die niet buyghen,

 

Is d'aerde veel te kleyn; de zee moet oock ghetuyghen

 

Dat ouer al dit volck behoudt de ouerhandt,

 

En soo wel vechten kan te waeter als te landt.

 

Hoe staet dien vromen helt die uwen naem sal voeren

 

In't midden van de doot, en weet niet van beroeren!

 

En daer den ketter hem van't scip in't water smijt,

 

Noch draeght hy't Maeghden-beeldt het vendel vanden strijt.

 

Met hem tot veertigh toe siet hoe de wreede woluen

 

Doorschoten en ghescheurt gaen worpen in de goluen,

 

Dit schickt den hemel soo: want by't gheluckigh landt

 

Van Palma ieder krijght den palm-tak in de hand.

 

Met recht souw heel Brasil gaen weenen om hun lijden,

 

Ten waer het seker waer dat sy hen nu verblijden:

 

Maer dat in dit verlies, de meeste hope gheeft,

 

Is dat het nu by Godt soo veel voorsprekers heeft.

[p. 25]

 

Iae mits dat Engelandt van't Pausdom is geweken,

 

Soo sal't den haet en nijdt in 't kinders bloet gaen wreken:

 

Garnet en Campiaen die stelt het beyde vast,

 

En het onnoosel bloedt verwijst het tot den bast.

 

Iae Campianus strijdt verweckt, en doet daer loopen

 

Den moedighen VValpool, om met de doodt te koopen

 

Sijn hemelsch vader-landt, het welck hen wordt ghejont

 

Om dat hy inde lijst vande Iesuiten stondt.

 

Hoe dickmaels sal-men v oock leuende doen steruen

 

Vermaerden Ogilbé? als ghy thien daeghen deruen

 

En nachten sult v rust; als ghy heel uytghereckt,

 

V sien sult op een bank, en datmen v aftreckt

 

Met een ghekrompen leers' het vleesch tot op de beenen;

 

Maer in dit wreedt torment noch suchten sult noch steenen:

 

Maer ghy sult met de doodt gaen houden uwen spot.

 

Hoe vroom is een swack hert dat krachten haelt by Godt!

 

O Enghelandt, eertijdts 't vermaerdt rijck der Britannen,

 

VVat dulligheyt is dit, soo uytghelesen mannen

 

In wetenschap en deught te brenghen tot de doodt?

 

VVat handt ten laetsten sal v helpen uyt den noodt!

 

Maer ghy ô edel volck en laet den moedt niet sincken,

 

Haeckt v landt nae v bloedt, gheeft het v bloet te drincken.

 

V lof stel ick hier in, dat ghy door doodt en pijn

 

U lieue vaderlandt oock gaet behulpigh zijn.

 

Dat Enghelandt zy wreedt, en dat het de weldaden

 

Met sweerdt en banden loon', v bloet roept om ghenaden:

 

Godt weet wanneer dat hy het eens vermorwen sal,

 

En tot sijn eersten staet oprechten van den val.

 

Silueria, vroom hert, 'ken magh v niet vergheten,

 

Die't groot Casraren landt sult met v stappen meten:

 

Ick sie dat v gheloof den Koninck selfs neemt aen,

 

En dat men te vergheefs niet wascht den Mooriaen.

[p. 26]

 

Maer dese groote hoop' van vruchten te verwachten

 

Den Mahomeetschen nijdt sal in het saet versmachten,

 

En by den ionghen Prins, die hen te licht ghelooft,

 

Verkrijghen dat ghy wordt van't leuen haest berooft.

 

VVat blijdschap en wat vreught sal in v siele woelen,

 

Als ghy in't wit ghekleedt d'aenstaende doodt sult voelen?

 

Ha! Coninck wat een man verworght ghy met een bast,

 

Hoe qualijck desen loon op sijn verdiensten past?

 

Ghebiedt vry datmen 't lijck sal in de vloedt gaen sincken;

 

Den glans van sijne doodt sal oock door 't water blincken:

 

V blindtheydt ick beklaegh; want ghy voor v de baen,

 

Die ghy hem open doet, sult hebben toeghedaen.

 

Nu wie zijn die hier hoog op kruyssen staen verheuen,

 

En hunne groote siel door groote wonden gheuen?

 

't Zijn d'aldereerste vrucht die uyt het dorre velt

 

Van Iapon wordt ghepluckt, en voor Godts throon ghestelt.

 

Ignati herwaerts aen keert nu eens bey uw' ooghen:

 

Aenschouwt ghy dese vlam tot inde locht ghetooghen,

 

Vermenght met dicken roock? siet ghy wel hoe dat hier

 

Den grijsen Spinola is 't voedtsel van het vier?

 

Sijn leden altemaal (ô pijn!) van hitte druypen,

 

Den brandt gaet meer en meer nae't inghewant toe kruypen:

 

VVie dat daer is ontrent, die siet het soet ghelaet

 

Van eenen die nochtans daer in de vlammen staet.

 

VVant als nu op sijn borst het vier begonst te branden,

 

En nu niet eens en kond' opheffen sijn twee handen,

 

Dan stierde hy 't gesicht, dan stondt sijn oogh gevest,

 

Van waer hy kreegh den moedt, nae 't hemelsche gewest.

 

Victori! kloeck soldaet, victori! door dit lijden

 

De siel van't aerdsche stof ghesuyuert gaet door-snijden

 

De velden van azuer, tot dat sy by hem raeckt.

 

In wïens vier gheen pijn maer lust en liefde blaeckt.

[p. 27]

 

En souw 't gheen schande zijn, waer't dat hier nae de kinders

 

Ghesproten uyt den stam van soo veel cloecke winders

 

Men soud' af-aerdigh sien? doch hier niet voor en vreest,

 

Loiola, in den soon sal leuen 's vaders gheest.

 

Laet ons nu oock in't licht die wijse mannen stellen,

 

VViens wel ghesneden pen en tongh sal neder-vellen

 

Al 't kettersche ghespuys. Niet anders als een steen,

 

Daer sy al stooten 't hooft, is Bellarmin alleen.

 

Siet eens Canisius: al 'tgheen van hem gheschreuen

 

Sal worden en ghepreeckt, sal metter daet beleuen:

 

De schriften doen ghewelt, 't wel spreken seer verweckt,

 

Maer by dees twee ghevoeght de deught, veel stercker treckt.

 

VVat tijt Suarez sal in wetenschap noch steken,

 

Sijn boecken diemen siet seer claer aen ieder spreken:

 

Die veertich iaeren langh als Leeraer wordt ghehoort,

 

VVat wonder datmen maeckt orakels van sijn woordt?

 

Dat Vasquez niet alleen in die les is eruaren,

 

Die de nature leert, maer kan met dese paren

 

Het gheen veel hoogher gaet: dat hy d'Oudt-vaders al

 

Die eertijdts zijn gheweest met aendacht lesen sal.

 

Hy sal heel Spaignen door in soo veel wijse salen,

 

Door sijn vernuft verstandt Godts woordt gaen achter-halen,

 

Als oock de echte Schrift, en sal dan nader-handt

 

Door een verheuen pen doen leuen sijn verstandt.

 

Aenmerckt ghy hoe de les van Maldonatus eeren

 

Oock de Prelaten selfs, en die een ander leeren

 

By hem ter scholen gaen? Hy is't die te Sedan

 

Toont datter een Iesuit veel ketters winnen kan.

 

VVie is die uwen lof, Gregori, sal verkonden?

 

Siet hoe Molina gaet met Lessius doorgronden

 

't Gheen de rechtveerdigheyt vereyscht van ieghelijck,

 

En toont waer oock een aes die schael maeckt onghelijck.

[p. 28]

 

VVilt ghy de neerstigheyt van Salmeron aenmercken,

 

En van Cornelius, met hun gheleerde wercken?

 

Oft de welsprekentheydt van desen gulden-mondt,

 

VVaer me dat menigh hert heeft Palmius doorwondt?

 

Oft blicksem en het vier die daer tot Strada komen,

 

En uyt Madridius, waer voor de rotsen schromen?

 

Oft oock wat dat Augier in't segghen al vermagh,

 

In wien dat ieder woordt schijnt eenen donder-slagh?

 

O herten vol van gheest uyt waerheydts borst ghesoghen,

 

VViens rust dat arbeydt is: die nae Godt opghetoghen

 

Aenschouwt met v verstandt 't licht van dien daegheraet,

 

VVaer door de duysternis der ketterij vergaet.

 

Dan is't dat ghy nae hen de Iongheydt sult sien loopen,

 

Die sonder hoop' van toen de wetenschap verkoopen,

 

En storten in't ghemoedt der Christelijcke ieught,

 

Ter wijl het voeghsaem is, de wijsheydt en de deught.

 

Barret, wie kan van v, oft, Quiedo, swijghen,

 

Twee sterren van het Suydt? a Lechi sal verkrijghen,

 

V lieuen Realin, voor toevlucht vande stadt,

 

En segghen dat ghy zijt haer aldermeesten schat.

 

Oft wel die t'aller tijdt hebt d'ooghen neer-gheslaeghen,

 

En in wiens soet ghebedt sal nemen haer behaeghen.

 

De onbevleckte Maeght? En ghy weest oock gegroet

 

In 't midden van dit volck, ô Claudi edel bloet.

 

Den eenen die sal hem tot wetenschap begheuen,

 

Den ander door het sweerdt verliesen sal het leuen,

 

Veel oock nae Oost en VVest gaen voeren Godes licht,

 

En reysen daer de son komt selden in't ghesicht.

 

Maer weet, dat uwen plicht en ampt is te regeeren,

 

Te waken voor het heyr, en 't onheyl af te keeren:

 

Dit wort van v vereyscht, ô Claudi, dat de faem

 

Van d'eerste Vaders bliju' in elcken erfghenaem.

[p. 29]

 

Dien Aquauiua volght, wiens ouderdom in iaeren

 

Ghetuyght het weerdigh hooft bekleedt met witte hayren,

 

Nae hem aenveerden sal 't beleydt en swaeren last,

 

Den welcken in't ghetal van dagh tot dagh aenwast.

 

Gaet, Vitellesci, voort in't lastigh pack te draghen,

 

Een wijs en kloeck verstandt moet nae gheen iaeren vraghen:

 

Den groenen ouderdom, daer toe een snellen geest,

 

Verlichten dit swaer pack, versoeten 't aldermeest.

 

En twijfelt daer niet aen, ghy sult den dagh aenschouwen,

 

Als men nae hondert iaer het Iubilé sal houwen

 

Van dat Loiola eerst dit heyr heeft inghestelt,

 

En door des Paus ghebodt ghetrocken is in't velt.

 

Dan salmen ouer al, daer uwe kinders woonen,

 

Met blijdtschap en met vreught v danckbaerheydt betoonen:

 

Dat is dat ieder een met wonder sal aensien,

 

Hoe dat vermeerdert is het kleyn ghetal van thien.

 

Maer bouen al sal 'thooft van al de Coninckrijcken

 

De Roomsche stadt haer vreught in v triomph doen blijcken,

 

En siet ghy niet, hoe dat den wijdt-vermaerden Raedt

 

En menigh Cardinael met vlijt al derwaerts gaet?

 

Vrbanus 't Opperhooft besoeckt self uwe kercken,

 

En danckt den grooten Godt voor dese wonder-wercken,

 

Hy biedt v veel gelucks, en dat ick 'tmeeste acht,

 

VVaer dat het 't heetste is, daer gheeft hy v de wacht.

 

O Muti, wat een vreught sal dan v siel ontsteecken,

 

Als aen v sullen doen soo vriendelijcken teecken

 

De groote Barbarins? en als in uwe vreught

 

De heele wereldt sal verblijdt zijn en verheught?

 

Soo is't dat Godt dit heyr sal nemen in bewaren,

 

En t'saemen doen in deught opgroeyen en in iaren;

 

Den swerten haet en nijdt sal zijn v-meest geluck:

 

Den palm schiet meest op als hy gevoelt den druck.

[p. 30]

 

Hier treckt my op het laetst met sijn heel seegh-baer wesen

 

Berchmanni lieue siel. O, noyt ghenoegh ghepresen!

 

O eer van't Neder-landt! och! wat een suyuer licht

 

Van maeghdelijcke deught schijnt uyt v stil ghesicht!

 

Ick sie wel v vermaeck, ick sie die liefste panden,

 

Die ghy daer voor v draeght besloten in de handen:

 

Hier in ghy toevlucht vindt in allen uwen noodt,

 

Hier me is't dat ghy wenscht te steruen oock de doodt.

 

Gheluckigh Ionghelingh, den hemel sal niet lijden

 

Dat ghy niet langher blijft, maer v aen d'aerd' benijden.

 

Volght haer die v vroegh roept: pluckt bloemen Neder-landt,

 

En gaet Berchmannus graf bestroyen t'alle kant.

 

Aldus de Liefde Godts, met al dit soet vertellen

 

Van 'tgheen de naeste eeuw Loiolas me-ghesellen

 

Soo souden tot Godts eer, als 's menschen saligheydt,

 

En lijden, en bestaen met groote vromigheyt,

 

Vermaeckte 't Minnaers hert; iae gaf hem oock de wetten

 

VVaer me hy 't legher soud' aen alle kant besetten,

 

En middels om sijn volck te houden in hun jeught,

 

Op dat niet met den tijdt veroudere de deught.

 

't VVelck als de Liefde nu gestelt hadd' voor sijn' ooghen,

 

En door het veldt gheleydt, heeft met de knie ghebooghen

 

Haer langh-ontspannen boogh, doen nam sy in de handt

 

Den pijl, waer me dat sy het alles schiet in brandt:

 

Sy sey: Het gaet voor goet; en sonder langh te wachten

 

Trock sy den boogh heel uyt, en dat van ganscher krachten,

 

En soo den pijl noch vloogh soo sey sy: Grooten Helt,

 

Al zijt ghy heel in vlam, wordt hier door meer ontstelt.

 

En daer me vloogh sy heen, van waer sy was gekomen.

 

Maer die den minnen-schicht hadd' door den brandt vernomen,

 

Die sagh rondom end' om, soo rasch hy wiert ontwaeckt,

 

En riep: Van wïens schicht ben ick soo diep geraeckt?

[p. 31]

 

Ey magh ick haer niet sien die my heeft moghen schieten?

 

O wreede Liefde, wreet, v honigh-soet verdrieten

 

Doet leuen my een doodt, ghy steeckt my heel in brandt,

 

En saemen perst ghy uyt de traenen t' alle kant.

 

VVaer toe al dit vertoogh? oft wilt ghy my bedrieghen?

 

O neen! ick kon v wel, v vier en kan niet lieghen,

 

Maer laet my noch eens sien, leydt my noch eens in't veldt

 

Daer ghy v Compagnie in orden hebt gestelt.

 

En magh het dan niet zijn? wie salse noch eens toonen/

 

Den Vader die heeft recht te wesen by sijn soonen;

 

Loopt son, en maen, en sterr', loopt rasch ô snellen tijdt,

 

Ghy zijt het, ghy alleen die my 't gesicht benijdt.

 

O Godt! ghy siet my hier, ghy weet mijn groot verlanghen:

 

VVanneer sal ick doch eens hen om den hals gaen hangen,

 

En groeten mijn geslacht, en bieden hen geluck,

 

Die met my sullen slaen de handt aen dit groot stuck?

 

Soo blaeckt, en brandt sijn hert, soo vlammen al sijn sinnen:

 

Nu voelt hy wat dat is Godt eens oprecht te minnen:

 

En roept nu anders niet omtrent den hellen nacht

 

Dan, O groot, eeuwigh goet, hoe kleyn wordt ghy gheacht!