Face au mur

Nog meer lijken

Er is een betoging geweest van hen die zich de Weerstand noemen. Zij eisen het inlassen van de belofte die hun werd gedaan: dat wapendragers en verraders zouden gefusilleerd worden. Dat is iedereen die voor een krijgsraad is gekomen, want wie geen wapendrager was, was een verrader. En er werd als officieel cijfer voor de wapendragers vijf en zestig duizend opgegeven; dat en de verraders er nog bij geeft misschien lijken genoeg.

In de stoet stapte een geestelijke die de titel voert van ‘aalmoezenier van de weerstand’.

Wij weigeren te discussieren over wat men ‘het incivisme’ noemt, zolang men onze houding losmaakt van onze bedoeling. Niemand van ons heeft, volgens de krijgsraden, met een eerlijke intentie gehandeld. Want allemaal werden wij veroordeeld omdat wij ‘met boos opzet’ ons gedrag hebben bepaald.

Wij hebben het reeds gehoord dat men met ons weigert voortaan nog te spreken. Een paar stemmen uit het graf hebben dat verkondigd als zij hun geestelijk herkauwsel als

[p. 151]

profetie hebben verkondigd over de toekomst der Vlaamse Beweging. Wij zijn evenmin verlangend als zij om op één plan met hen te spreken, want wij hebben meer tijd dan zij. En wij weten dat er toch eens zal gesproken worden en iedereen weet dat het grootste deel en ook het beste van de levende Vlaamse Beweging in de gevangenis heeft gezeten: wat werkzaam was, wat niet in een hoekje of in een kliekje zat opgesloten, wat niet in een parlement de elementaire stuwingskracht heeft verloren. Indien al degenen die voor een krijgsraad zijn verschenen of ook maar zich hun burgerrechten zagen ontfutselen, met één slag werden weggerukt, dan bleef er in Vlaanderen nog wel goede wil en slaperige sympathie over, maar niets meer.

Wij hebben kunnen wikken en wegen wat ons hier binnen heeft gedraaid en ook wat nu voor het ogenblik meent de Vlaamse Beweging in zijn orakel vast te leggen. En hoe meer wij er over nadenken, hoe duidelijker het ons wordt dat alle inferioriteitscomplex uit ons verdwenen is.