Face au mur

Pakjes

Na weken vernemen wij dat ook een pakje met levensmiddelen mag worden afgegeven. Die pakjes liggen op een tafel in het center. Een vent met een grof gezicht doet ze open en onderzoekt ze; zijn vuile handen woelen alles uiteen, hij grijpt de boterhammen en trekt de ene snede van de andere. En wat met zo'n zorgzame liefde werd ingepakt, ligt als een onooglijke hoop onsmakelijkheid voor u.

Een is er die chocolade heeft ontvangen. Een jonge man, bleek, met een zwart snorretje en de koortsige blik van de teringlijder. Hij staat zwijgend toe te zien hoe de klauw van de cipier zijn pakje uiteenwoelt, en twee tranen komen uit zijn ogen gelopen zonder dat hij het schijnt te merken. Hij heeft twee kleine kindertjes, het is hun chocolade.

Er zijn er die rammelen van de honger en snoepgoed krijgen dat met veel lopen en moeite werd samen gebracht. Zij weten thuis niet wat een gevangenis is met zeven weken rode-kool blaren 's middags en 's avonds. Zij doen zich tekort om iets lekkers te vinden als droog brood een weldaad zou zijn. En hun gave wordt met ontroering in de hand

[p. 39]

genomen. Het hart heeft er meer aan dan de maag.

En de kerel met het vaal gezicht die in het center op zijn sjiek staat te kauwen, kijkt dat alles aan uit zijn troebele, vadsige ogen. ‘Waarom krijgen die zwarte smeerlappen nu ook bezoek en pakjes?’ zegt hij tot een geestesbroeder. Die haalt zijn schouders op. Hij heeft een paar dagen te voren zijn hart laten spreken tot een gendarm die een oude man binnen bracht. ‘Waarom hebt ge uwen klakker niet gepakt, dan moest ge tot hier niet komen’.

Het kan lang duren vóór het Laatste Oordeel komt, maar vele dingen zullen dan nog niet vergeten zijn.