Face au mur

Dames van het rode Kruis

Voor de vrouwen is er een ploeg vrouwelijke cipiers aangekomen. ‘Dames van het rode Kruis’, zegt men. Wij weten nu hoe een dame er uit ziet. Zij schijnen zeer op hun gemak in het mannelijke en ongegeneerde gezelschap van de cipiers uit de onderwereld. Hun lach klinkt als gehinnik door de gangen. Wat hun Rode-Kruis bedrijvigheid is geweest is voor ons een van de raadsels van de in eer en kracht herstelde orde. Maar dat zij zich thuis voelen in de gevangenis is een uitgemaakte zaak. Ook zij hebben hun

[p. 23]

‘goesting’ eens mogen doen.

Lang vóór de morgenbel klinkt voor het opstaan, worden wij gewekt door hun gegiechel. Zij hebben vier jaar moeten lijden en zwijgen. Zij halen hun schade in. Hun Rode-Kruis arbeid zal in ieder geval licht zijn want er is geen ziekenzaal in deze gevangenis. Wie ziek is, blijft in zijn cel liggen; hij mag haast zeker zijn dat hij er niet zal sterven. Er sterven weinig mensen in de gevangenis; dat zou tegen het fatsoen, misschien wel tegen het reglement zijn. Als ge op sterven ligt, schuiven ze u in een ziekenwagen en ge sterft in het hospitaal, helemaal zoals een fatsoenlijk mens. Ge zoudt haast kunnen zeggen: als een vrij man.