Face au mur

Het reglement

Het wordt een probleem de broek op te houden om de ingevallen lenden. Want bretels en sokkenhouders worden afgenomen. Wij zouden daarmee een einde aan ons kostbaar leven kunnen maken. Wij mogen echter een handdoek gebruiken waarmee dat veel beter zou gaan. Gillette-mesjes zijn uit deze overweging eveneens verboden; maar wij beschikken desnoods over het glas uit het kleine hoekkastje. Er zijn geen kapstokken, eveneens uit bezorgdheid voor ons leven, maar de ijzeren pin van het venster is vol bekoring voor wie zinnens mocht zijn aan een strop te hangen.

Dat reglement bestaat niet voor ons alleen; het is zeer oud, zo oud als het geraffineerd sadisme van dit gevangeniswezen. Ge loopt met een broek die ge ophoudt met de knopen van uw vest, uw sokken zakken af, ge voelt u stilaan minder en minder mens: zo is het goed. En als ge dan uw hemden moet afgeven en uw ander linnen, en uw schoenen en uw zakdoeken en de kleren waarmee ge als mens onder andere mensen hebt verkeerd en die u nog verbinden met de thuis omdat zij herinneren aan huiselijke

[p. 18]

bezorgdheid en handen die het voor u gereed hebben gelegd, als ze u dat alles hebben afgenomen en u gestoken in een grauw hemd met linten, een grauw bovenpak zonder zakken met dito muts, en een paar klompen aan uw onwennige voeten, dan is het helemaal goed. Dan zijt ge de man die bij zakkenplakken of adressen schrijven zo verstompt wordt dat ge alleen nog goed zijt om cipier te worden. Dan kunnen ze u wederopvoeden, u reclasseren opdat ge later een nuttig element in de maatschappij zoudt worden.

Een reglement is voor een redelijk mens een leidraad, voor een minderwaardige vervangt het redelijkheid en verstand. Een vleesgeworden reglement is mee van het gedrochtelijkste in de schepping. Het doet u twijfelen aan de harmonie die moet geregeld worden door het Alziende Oog. En het lot van duizenden mensen wordt geregeerd door het vleesgeworden reglement.