Face au mur

Vitaminen

Als ge op een boerendorp in de wachtkamer op een trein zit te wachten, en die trein blijft een uur of drie achterwege; -en daarbuiten regent het en ge kijkt over de velden waarvan het groen neergezonken ligt in de nattigheid, dan hebt gij er nog geen idee van hoe lang een dag kan duren. Hoe lang een dag duren kan, dat leert men in de cel. Wij hebben geen boeken. Wij mogen elke dag gedurende twintig minuten in de buitenlucht; wij roken dan zo gulzig dat wij er duizelig van zijn. Te half negen zijn wij terug binnen voor vier en twintig uren. En tussen de soep en de aardappelen duurt de tijd ongelooflijk lang. Acht pasjes, acht pasjes, of

[p. 17]

in halve sluimer op een stoel hangen met een deken om de schouders. De maaltijden brengen geen andere vreugde dan dat wij ongeveer weten hoe laat het ongeveer is. Maar op het eten zelf, kijken wij neer met gelaten walg. Water waar stukken rode-koolblaren in halfgare toestand zwemmen; dat is voor 's middags; 's avonds rode-koolblaren gemengd met aardappelen in de schil en daaraan vastzittende aarde gekookt. De schil is er tussen de koolblaren afgeweekt en kan afzonderlijk genoten worden. Het riekt als een koeketel. Zeven weken lang, elke middag, elke avond. En die schil moet er aan blijven vanwege de vitaminen. Zo bezorgd is de directie dat wij toch deze vitaminen niet zouden missen.