Cesare Ripa's Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants

Invidia. Nijdigheyt.

Een oude, leelijcke, magere, vaele Vrouwe, hebbende haere slincker borst blood, die van een Slange gebeten en rontom haer borst gekronckelt is. Ter sijden heeftse een Hidra, waerop zy met haar hand leunt.

Nijdigheyt is neit anders, als in eens anders ongeval te verheughen, en sich met groote quellinghe in eens anders welvaert te bedroeven, waer door sich dan de Mensche verteert en op eet.

Datse magher en duyster vael is, bediet

[p. 351]

dat de Nijd gemeenlijk door de koude aert voortkomt, en de Nijd koud zijnde, soo heeftse alle brand en warmte der Liefde van sich verdreven.

De Slanghe die in de borst bijt, vertoont, dat de Nijdighe altijd een hert heeft, dat eens anders welvaert benijt. Waerover Horatius singht:

Geeft God den Mensche heyl en spoet,
Dan knaeght de Nijd haer vlees en bloed.

De Hydra wort neffens haer ghestelt, en om dat zy met haer stinckend geblas en venijn, meer als andere Dieren besmetlijk en doodlijk is, alsoo jaeght oock de Nijdigheit nergens anders nae, als nae den ondergangh van andere luyden welvaeren, soo wel des lichaems als der ziele. En gelijk de Poëten seggen, hoe meer men de hoofden van de Hydra afkapt, hoese te meerder aenwassen: en soodanigh is oock de Nijd mede; hoe meer men die door de kracht der Deughd soeckt uyt te blusschen, te meer wast zy daer tegens aen. Waer over Petrarcha seght:

O Vyandinn' van 't ware goed!
Die 't schoon begin den strijd aendoet.