Invidia. Nijdigheyt.
Een oude Vrouwe, slordigh gekleet, van roestachtighe verwe, houdende d'eene hand voor den mond, op de maniere als de luye en slechte Vrouwen pleghen te doen, loerende met haere gedraeyde ooghen ter sijden af, by haer hebbende eenen magheren hond, denwelken men uyt veele teykenen sien kan nijdigh te wesen, en die gaern het goet van een ander alleen opslocken soude: want Plinius verhaelt, dat als de Hond gevoelt dat hy van een Slanghe gebeeten is, en om niet gequetst te blijven, eet hy een seecker kruyd, dat hem door de Natuyre is geleert, en uyt Nijdicheyt siet hy in 't eeten scherp toe, dat hy van geen Mensche magh gesien worden.
Qualijck is zy gekleet, om dat dit gebreck meestendeel schuylt onder de slechte luyden en 't gemeene volxken.
De hand voor de mond, is een teyken, dat de Nijd niet een ander maer haer selven schadelik is, en datse meestendeel uyt leedicheid voortkomt.
Op de Nijdicheyt.
DE Nijd is een venijn dat wroet,
Die 't mergh verteert en suyght het bloed,
En draeght haer straffe gantsch verborghen:
Want als zy 's anders welvaert siet,
Dan schept zy hertseer en verdriet,
Haer ziel' vol haet is en vol sorghen.
Zy sucht en steent met veel geschreeuw,
Zy briescht, zy brult, gelijk een Leeuw,
Haer hert is koud en kil bevroren.
De Raserny drijft uyt haer sweet,
En hooft haer met veel hartenleet,
Haer tongh is vol venijn en tooren.
Haer ooghen gluyren scheef en scheel,
Zy bijt en schelt haers Naestens deel,
En smoort in veel ellend' en plaghen:
De bleeke Verw geeft tuyghenis,
Van haer verhoolen droeffenis,
Die 't snoode lichaem moet verdragen.
Zy scheurt en knaeght haer selven op,
Al wat zy siet, braeckt in haer krop,
Zy vliet het licht en keert ten quaede.
Zy schout de spijs' en walght van dranck,
Geen slaep versteurt haer nachten langh,
Maer stadigh is haer ziel belaeden.
In 't hert daer leyt een worm die knaeght,
De dolle Nijd haer selven plaeght,
Die nimmermeer de rust beminden.
Geen salve, pillen noch confijt,
Geen kruyden helpen dese Nijd,
Voor haer is doch geen Artz te vinden.
De Nijd uyt Alciatus.
EEn oud, verschrompelt, heslijck wijf,
Die vlees van Adders schockt in 't lijf,
En knaeght haer eygen Hert aen starden,
Die d'oogen blau en duyster staen,
Gantsch maeger, bleeck, en ongedaen,
Die nieuwers, waer zy gaet, kan harden.
Haer hand de stekel-doorens voet,
Die zy verwt met haer eygen bloet,
Beswaddert zijn haer vreemde kleeren,
Waer dat zy loopt, waer dat zy rent,
't Eind is 't begin, 't begin het eind,
By Menschen maghse niet verkeeren.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd