Gelosia. Ieloursheyt.
Een Vrouwe gekleet als boven, hebbende in de hand een struyck van een Sonnebloem.
De verwe van de bovengeseyde kleedinge, druckt eygentlijck de Ielousie uyt, zijnde dit de verwe van de Zee, die sich nimmermeer soo stille vertoont, of ons behooren haere stormen verdacht te wesen: Also is 't mede gewis, dat een Mensch, hem op eens anders Compas, van tusschen de klippen van Ielousie te seylen, betrouwende, niet sal mogen passeren, dan met groote vreese, verdriet en onlust.
Voorder isse gemaelt, datse in d'eene hand een Sonnebloem draeght, die sich staedigh nae de Sonne keert, volgende daer in sijne beweginge: van gelijcken doen oock de Ieloursche, die met haere treeden, woorden en gedachten, altijd de schoonheyt van sich selve besien, haer laetende voorstaen, dat zy door de eygen liefde die noch by haer is, geacht worden voor de braefste en voor 't puyckjen van de Werreld.
Ariosto doet sijnen Reinald van de Ialousie aldus spreecken:
DE Wolcken drongen sich in een,
En 's Hemels heyr raeckt' op de been:
De Son verschool haer schoon gelaet,
Om dat een Monster wreed en quaet,
Gelijck een Vrouwen beeld verscheen,
En uyt een doncker hol quam treen:
't Had duysent oogen in haer hooft,
Geen winck-brau wasser omgekloost,
Iae 't sloot de oogen nimmer toe,
Van waecken wierd het nimmer moe,
Veel ooren had het noch daer by,
In plaets van 't hayr, soo hads' een ry
Van Slangen, om haer hoofd gekrult,
En was te vreesselijck gehult.
En buyten 't groulijck duyster hol,
Quam treeden dese wreede kol:
Die een seer schrickelijcke Slangh,
Een steert verstreckte fel en langh,
Die om haer borst geslingert lagh,
En quam dus yslijck voor den dagh.
Auteursrechtelijk beschermd