't Lof van Cupido

Met verscheyde vrolijcke en minnelijcke deuntjens

[p. 31]

Sonnet.

Het lodderlonckich oog van u o schoonst der schone
Is d'oorsaeck dat ick my stoutmoedich had gevoecht,
Laestmael neven u zy, waer aen dat ghy misnoecht,
Lieve seght my wat ick misdaen heb u persoone.

Ick en can niet bevroen waerom dat ghy straf loone

Gaet die u noyt mis dee, en my soo van u joecht
Och dat ghy de oorsaeck met reden overwoecht
Nummer soud' ghy Iongmans meer u misnoegen tone.

'T is waer schoonste ick weet als ick gae overlegghe,

In mijn self al mijn doen mijn woorde en mijn reen
Al 'tgheen ick met u sprack so is mijn schult niet cleen.

[p. 32]

 

Nochtans so wilt my doch de reen uws misnoeg segge

 

So ghy my niet vergeeft 'tgeen dat ick heb misdaen,

 

Eewich sal dan myn Hart met onrust zijn belaen.

Al met der tijdt.