Die elck laet ongetroost, al waer hij seer in noot,
Ach ick geen mensch gelijk, maer eer de bitter Doot:
Des can ick hem voorwaer niet ergers toe ghewenschen,
Dan dat hij ook eens mach versoecken sulcke menschen.
DE menschen die soo stuer, straff, wreed, hertneckich, rouw, vileyn, ende quaetwillich zijn, dat sij, niet tegenstaende datmen heur alle de vriendtschap vander weerelt bewijst, nochtans geen medelijden en hebben met de gene die heur te voet vallen: zijn waerdich, datmen hun voor een Devijse gheeft de ghedaente vande Doot; welcke Doodt, niet en laet den mensch met sijnen schicht te quetsen ende om te bringen, al ist sake dat hij heur om ghenade ende vergiffenisse bidt, op sijn knien ter aerden gevallen zijnde: Ende daer bij machmen voeghen het Latijnsche gedicht; Improbus à nullo flectitur obsequio: dat is, Den boosen en wort met geen ootmoedicheyt, dienst oft onderdanichheyt gebuygt oft vermorwt.
Auteursrechtvrij
