Princeliicke deuiisen
(1615)–Claude Paradin, Gabriel Simeon–
Auteursrechtvrij
[pagina 446]
| |
Het goedertieren Schaep verdraegt seer langen tijt
Der kinders dertelheyt, heur trecken, en gesmijt:
Maer in het eynd, nae dit onmatich lange tergen,
Als sij sijn goetheyt al te veel gedultheyt vergen,
Betoontet wattet can, en stoot dat swacke wicht,
Dat hem soo heeft gequelt, ter aerden al te licht.
Alsoo gebeurtet oock, wanneer de groote Heeren
Al te sachtmoedich zijn, het Volck wil heur niet eeren:
Iae self verachtse haest met heel onwaerden moet:
Tot dat gen goeden heer in't laetsten, half verwoet,
Sijn goetheyt keert in quaet, en sich begint te wenden
Tot straff van al de gheen' die sijn macht niet en kenden.
Een Vorst moet oock sijn Volck niet aendoen groot gequell:
Want dickwijls was dat goe, maer wort door terghen fell.
De goetheyt van een Prins, moet ons niet stouter maken:
Den Prins moet oock het Volck niet al te smadich laken.
MEn vint somtijts ettelicke menschen soo onredelick, ontijdich ende moeyelick met woorden ende wercken, dat sij hen niet en ontsien te verstooren ende lastich te vallen de vreedsaeme, stille ende deugdelicke menschen. Daerom soo varen sij in't laetste daer gemeynlijcken seer qualijc mede, min noch meer dan als het gebeurde met een iong knechtken; het welck alsset een Schaep wat te lang gequelt hadde, ten laetsten van dat selve Schaep, mette horens ter aerden over rugge gesmeten wert: bevindende ende ghevoelende metter daet, dattet waerachtich is tgene dat de Latijnen pleghen te segghen; | |
[pagina 447]
| |
Furor fit laesa saepiùs patienia: dat is, De lijdtsaemheyt al te dikwijls gequetst oft gequelt, wort ten laetsten dullicheyt. |
|
