Princeliicke deuiisen
(1615)–Claude Paradin, Gabriel Simeon–
Auteursrechtvrij
[pagina 426]
| |
Can u vrient niet meer doen, weest met sijn hert te vreden:
Den goden al te veel te vergen, is geen reden.
In dien ghij d'eene schael te seer in't wegen laeydt,
Ghij doet in't end soo veel, dat ghij u selven schaeydt:
De waegschael breect in twee, en can den last niet draghen:
Die al teveel begeert, en mach sich niet beclagen.
Verheyscht de schael gelijck, veel meer verheyscht u vrient,
Den welcken u wel meest alleen wt liefden dient.
Want die veel meer begeert dan sijn vriendts cracht can wercken,
Ten is geen rechten vriendt, soo veel als ick can mercken.
DE sture, onverstandighe ende onredelicke menschen, gheen mate houdende in eenigerhande saken, beschicken in't eynde haerlieder dingen seer quaelijck: gantschelijck alsmen siet ghebeuren aen een Balans oft Waeghschael: de welcke om stucken breect, alsmense met meer ghewicht overladet dan sij draghen mach. Daerom salmen hem seer wel moghen segghen de volghende Latijnsche woorden; Staterae ordo non transiliendus, dat is, Men moet niet springhen verbij de orden, maet, oft heysch van de Waegschael. |
|
