Princeliicke deuiisen

[p. 420]

CXCV. Cosi vino piacer conduce à morte.

Aldus gebeurtet veel: het levendich behaghen
Leydt ons ter doodt, als wij ons lijf in wellust wagen.

Waer henen wilt ghij gaen? waer henen vliegt u geest?
Mij dunct dat uwen lust u gantschelijck verbeest.

Ghij siet dit helder licht van u wellustigheden:

Maer let toch op het vier: bruyct u verstant en reden.

Comt ghij wat naeder bij, oft geeft ghij u te bloot,
Ick vrees, ghij brengt u lijf en siel te gaer ter doot.

Dees wulpsche dertel vreugt vercort ons dick het leven:

Des wilt u niet te verr' in sulcken licht begeven.

Den minnaer onbedacht die leer' aen dese Vlieg,
Dat hem dees claere Min niet al te haest bedrieg:

[p. 421]

 

Hoe aengenaemer is het vier en licht der Minnen,

 

Hoe dat ooc meer verbrant ons arme broose sinnen.

DE Italiaensche bovenghestelde woorden bedieden: Aldus leydt mij den levendighen lust totte doot. Ende met den Vijfwouter, oft Pepel, die van sijnen eygen aert de claerheyt oft het schijnsel, ende blickende licht des viers bemint, ende dat selve al te naer comende oft genakende, onbedachtelijck in de keers-vlieghende, sich selven daer in verbrandt: mach verstaen worden den genen, die mits dat hij eenich dinck op aerden te seer sottelijck ende onvoorsichtelijck bemint, hem selven schande ende schade aendoet.