CLXXVII. Classis monumenta subactae.
Dees croonen maecken eel: mits dat sij nae ons doot
Gedenckenissen zijn van een vervvonnen vloot.
Elck schroomt de woeste Zee te sien, self vander aerden:
Wort hij wat stout, hij dert een reys ter Zee aenvaerden:
Maer als hij nu wat lang gereden heeft dit velt,
Dan wort hij recht gheacht een vroom en vaerbaer helt:
Wat vromicheyt bestaet dan een, die met de wapen
Sijn vijant op de Zee te scheep eerst gaet betrapen,
En soo sijn schip beclimt? Voorwaer tot sijnen loon
Comt hem toe, nae verdienst, dees schoone gulden croon.
IN de oorlog te water oft ter Zee, den eersten die al ghewapent zijnde, behoudens quam te springen in een Schip oft Galey van sijn' vijanden, de selve met ghewelt veroverende ende verwinnende, wierdt ooc vereert met een Croone van goudt, gemaeckt in gedaente van snuyten oft voor-casteelen van schepen: ende men hietse een Scheeps Croone.
Auteursrechtvrij