Princeliicke deuiisen

[p. 376]

CLXIX. Mihi pondera luxus.

Weeld' en VVellusticheyt zijn mij soo swaer' gevvichten:
Dat mijns schouders swack die niet en connen lichten.

Geliik den Coren-halm, die niet en can gedragen
(Wanneer hij dorr en drooch in heete Somer-dagen

Geladen is met graen) der aeren swaren last:

Maer crooct seer haest, oft buygt, door wint oft stoot verrast;

[p. 377]

 

Sijn eygen swaerte self gaet hem soo over-wegen

 

Dat sijn gecromde graen niet rijpen can ter degen:

 

En dat valt dan ter aerd onrijp, eer datment maeyt:

 

Soo ben ick ooc, en veel met mij, die weelde schaeyt.

 

Als wij besitten meer dan wij wel connen teeren,

 

Wij kennen noch ons self, noch Godt, noch werelts heeren:

 

Verdoen ons lijf en goet, met al te groot beslach:

 

Geluck trect ons om leeg, dat ons verheffen plach.

Anders.

VVaerom comt Liefde nu mijn ledich hert bevaen,
Die als ick besich was, mij plocht verbij te gaen?

Ick sie, dat comt van weeld': mijn voorspoet doet mij sneven:

Doe in armoe' was, had ick veel beter leven.

Och mocht ick coopen weer mijn vrijheyt om mijn goet?
Ick waer veel liever arm, dan soo door Min verwoet.

Maer neen; het is te spaey: mij staet niet vrij te kiesen:

Ick souw eer al mijn goet, dan liefdes plaeg verliesen.

Dat is Cupidoos aert: veel die hij weeldich vont,
Neemt hij den rijckdom af, en laet heur liefdes wont.

SEneca schrijft: Gelijckerwijs als de groote overvloedicheyt ende swaerwichtichheyt der coren-aeren het stroo oft de halmen croockt ende in stucken breeckt: Alsoo bederft oock de onmatighe ende al te voorspoedige Weelde oft Geluck, onsen geest ende verstant.