Princeliicke deuiisen

[p. 352]

CLVII. Supplicio laus tuta semel.

Die eens lof wint, die is vrij van straf eens voor al:
Want niemant staet soo vast, hij comt wel eens tot val.

[p. 353]

 

Een cloec soldaet, die eens een vrome daet bedreven,

 

En sijnen heer gedient heeft, en gewaegt sijn leven,

 

Moet worden voorts gespaert, tot prickel van elkeen:

 

En hem te vergen meer, en is voorwaer geen reen:

 

Een ongeval mocht hem sijn eerste lof besmetten,

 

Mits dat een cleyne saeck sijn voorspoet can beletten.

 

Des Vorst, op dat ghij niet met Alexander dwaelt,

 

Bevrijt dien man van straf, die eens prijs heeft behaelt.

EEnen Indiaen, diemen seyde soo goeden schutter te wesen, ende soo behendich om met den handbooch te schieten, dat hij sijn flits van verne in eenen rinck schoot: zijnde eenen tijt gequelt, iae gedwongen om te schieten door het gebodt vanden Coninck Alexander de Groot, en woudet niettemin om niemants wille doen. Den Coninc dat siende, beval datmen hem hangen soude. Maer alsmen hem nu leyden soude om gedoodt te worden, ende datmen hem daerentusschen vraegden waerom dat hij niet en woude schieten, soo antwoorde hij, dattet wast wt vreesen dat hij missen soude, om dat hij in langen tijt niet geschoten en had. Waer van den Coninc Alexander verwitticht zijnde; ende bemerckende, dat hij 't niet gheweyghert en hadde door stegicheyt, oft onghehoorsaemheyt, maer allen wt vreese van bespott te worden, dede hem weder los laten, sich seer verwonderende van sijn soo eergierich ende lofminnende hert: gemerckt dat dien Indiaen veel liever had te sterven, dan eenichsins bevonden te worden onwaerdich te wesen van sijnen goeden naem, die hij tevoren vercregen had.