DE Historien van Vranckrijck verhalen, dat Guntran, Coninck van Bourgonnien, vermoeyt zijnde van iagen, op het velt in slaep gevallen is, nevens een van sijn schiltknechts, ontrent een cleyn beecksken, oft loopende water: ende ter wijlen soo liep hem, wt sijnen mont een cleyn beestken, het welcke nae dat beecksken gaende (soo het scheen) sich geliet datter gaerne over geweest hadde. Het welck aenmerckende den schiltknecht, trock sijn rapier wt, ende leyde dat dwaers over het waterken: ende soo trad dat beestken daer over, ende liep voorts in een cleyn holleken, aenden voet van eenen berch: ende van daeren weder keerende tot aen het beecksken, is weder gecomen over het selve swaert, als voren, ende wederom geloopen in den mont des Conincx, die noch lag en sliep: Den Coninck van stonden aen daer nae wacker wordende, vertelde aen sijnen schiltknecht eenen droom die hij gedroomt had: seggende, hoe dat hij over een water comen was, met een ijsere brugghe, ende gheweest was in een hol, onder eenen berch, daer hij gesien had veel groote ende rijckelicke schatten. Den schilknecht dat verstaende, verhaelde hem weder het gene hij gesien had gebeuren ter wijlen dat den Coninc sliep. Soo dat den Coninck dien berch dede ondergraven ende wtholen: waer hij eenen seer grooten rijckdom vant, den welcken hij gedeelt heeft tot nut der armen ende der Kercken; selfs hij dede daer mede de rijve der Capellen van Sinte Marcelis bij Chalon op de Saone; daer hij nu self begraven light, gantsch met gout bedecken.
Auteursrechtvrij
