Die al sijn cracht versaemt op een seer machtich helt,
Maect dat sij bey te gaer beswijcken op het velt.
DAer is een eeuwige vijantschap tusschen den Draeck, ende den Arent, seydt Plinius: soo dat sij den anderen nimmermeer in't ghemoet en comen, sonder malcanderen eenighen storm aen te doen: Ende heur ghevecht is dies te gevaerlicker, mits dat sij soo vast aen een ghehecht ende ghevlecht zijn, met heur claeuwen, in de lucht opgeheven zijnde, datse tsamen blijven hanghen: Want den Draeck windende sijnen steert rontom den Arent, maeckt veeltijts, dat sij beyde te gaeder ter aerden vallen. Het selve sietmen oock dickwijls ghebeuren tusschen twee trotse, hoochmoedighe ende hertneckighe menschen.
Auteursrechtvrij
