Princeliicke deuiisen

[p. 310]

CXXXVII. Infestis tutamen aquis.

Het is ons alder best, dat wij in't vvater seer verbolgen
Verkiesen eenen tot bescherm, die wij als herder volgen.

Een wacker cloec verstant sal nimmermeer beswijcken
Te water noch te lant, thuys, noch in vreemde rijcken.

Dit toont den trouwen hont, den wachter van dit schip,

Die altijt waect en wacht, en let op elcke clip:

Hij wijst sijn meester wel met sijn licht over-springen,
Dat hij het schip weerom in't diep behoort te bringhen.

[p. 311]

 

Begeeft u op het lant, is u de Zee te fel;

 

Begeeft u weer te Zee, zijt ghij te lant niet wel.

DEn Keyser Sergius Galba (schrijft Dion) segelde sijn' brieven met de Devijs van sijn' voorouders: te weten met de ghedaente van eenen Hont op het voorste oft den snuyt van een schip huckende, oft met de voorste voeten leeger wesende, ende met de achterste noch op het schip staende, al oft hij wt het voor-casteel van het schip in't water springhen woude: Het welck genomen mach worden tot teeken van een goede ende scharpe wacht ende wackericheyt in groot gevaer ende noot.