Princeliicke deuiisen

[p. 272]

CXIX. Renouata iunentus.

Mijn ionckheyt wort vernieuvvt, mijn oudtheyt mij vergaet,
Wanneer het eeuwich licht, in mijn ghedachten staet.

Men can sich nimmermeer van sonden suyver maken,
Ten zij dat wij de Son van suyverheyt ghenaken,

[p. 273]

 

Die claere suyver Son, ons Heere Iesus Christ:

 

Want die dees Sonne volgt, sijn leven niet en mist

 

Als wij dees Son aensien, den ouden aert vol smetten

 

Vergaet ons t'eenemael. Des mensch, wilt hier op letten,

 

Wilt uwe nieuwe ieugt aennemen door sijn cracht:

 

V ouw gebrecklickheyt verliest al sijne macht.

Anders.

Den Sparwer suyvert sich bij claeren sonnen schijn,
En worpt sijn veders wech, die hem seer lastich waren,
En wort soo weer vernieuwt. Wilt ghij ooc suyver zijn
Van alle u sonden last, bevlijt u om te naren
Bij Christus onsen Heer: die maect ons weder schoon,
Die maeckt ons weder ionck van wesen en van thoon:
Al ons vervuyltheyt oudt gaet tsamen van ons ruymen.
Des wilt dees reyne Son o mensche, niet verzuymen.

DEn Sperwer (als Sinte Gregorius schrijft) is van sulcken aert, dat hij sich selven suyvert van sijn onnutte oft quade veiren, in het licht, oft tegen de hitte van de Son. Alsoo behoorden wij ons oock van alle ondeugden ende ghebreckelicheden te reynighen, altijts bij Iesus Christus naeder ende naeder comende.

Anders, op eenen vvereltschen sin.

Den vogel ick gelijck die tweytsch volc Sperwer heet,
Die sijne veders oudt wel te vernieuwen weet:
Hij climt hooch inde locht om tSonnen licht te naken,
En soo schijnt hij sich weer heel ionck en fris te maken:

Al schijn ic out en traeg, iae grijs, en hard van haer,

Als ick alleene ben: com ick de liefste naer,
Ick word van nieuws heel ionck, iae oock bequaem om vlieghen:
Dan als sij heur weer keert, mijn vleughels mij bedriegen.

Des liefste wilt ghij dat ick ionck en vlugge blijf,

Blijft mij wat langer bij, vernieuwt mijn gantsche lijf:
Ick hoop can ick wat meer in u gesicht volherden,
Ick sal niet licht weer oudt oft ongevallich werden.