Princeliicke deuiisen

[p. 270]

CXVIII. AEmula naturae.

De Cunst is dan eerst Const, en waerdich om te loven,
Als sij Natuer maect nae, die heur meest gaet te boven.

Hier machmen sien de Cunst, die soo behendich werct,
Dat sij Natuer gelijct, soo datmen 't naeuws en merct:

Den mensch moet sich daerom tot deuchden soo bevlijten,

Dat sijn natuers ghebreck door oeffening mach slijten.

[p. 271]

 

Hebt ghij maer slechts den wil om iet groots te bestaen,

 

Begint toch, en volhert, het sal u wel vergaen.

 

Het oude Roomsche volck was niet te vergelijcken

 

Van cracht met al dat volck dat voor heur moeste wijcken:

 

Maer sij, met heuren moet, met naersticheyt en vlijt,

 

Behielen d'overhant, tot hun vijanden spijt.

 

Sij waren ongesien, cort, cleyn, en swack van leden,

 

Doch wonnen tgroot sterck volc, waer sij oock tegen streden.

 

Vernuft gaf heur de cracht: door grootte van hun hert

 

Heur lichaems cleynte voor grootheyt gerekent wert.

 

Natuer die schiep heur swack, de Weet cond' heur soo stercken,

 

Dat huyd noch wonder zijn heur groote cloecke wercken.

Anders.

Den ouden Nestor cond door wenst een beker lichten
Daer al de sterckste helts heel onder mosten swichten.

Gewoonte maect en sterck sijn ouw' nature weeck:

Soo dat den ouden helt prijs voor de ionge streeck.

DE ghedurighe eenparighe langsaeme oeffening mach soo veel doen, dat sij de Natuer nae maken can: gelijck als den Keyser Domitiaen wel heeft betoont: den welcken, als Suetonius schrijft, soo geschickt ende behandich geworden was om met den boog te schieten, dat hij eens in het voorhooft van een wilt dier twee pijlen recht overeynde schoot, soo ghelijck van een staende, dattet bijnae twee horens scheenen te wesen, die daer wt gewassen waren.