Princeliicke deuiisen

[p. 228]

XCVIII. Virtutis Fortuna comes.

Eens anders rijckdom moet ghij sien met blij ghelaet en vreugt,
En kennen willich, dat Fortuyn gheleydtster is van deugt.

Veel zijn soo vol gelux; sij hoeven niet te schrapen,
Met sorg en arbeyt groot: maer als sij liggen slapen,

Comt heur het goet in huys: Fortuyn die voor heur vischt,

Geeft heur veel lant en goet en gelt, heel onbewist.

Maer geeft heur Godt daer toe die wijsheyt ende zegen
Dat sij met deugt en eer dat bruycken wel ter degen,

Sij moghen spreecken recht van gelucksalicheyt:

Geluck is geen geluck, dat Deucht niet en geleydt.

DE schilders meenende te maecken een beeldt dat Timotheus den heir-tog oft Velt-oversten van Athenen seer wel behagen ende aengenaem wesen souw, (als Suidas schrijft) om dat hij soo rijck ende machtich geworden was, schilderden hem, al of hij lag en sliep: ende neven hem stelden sij de Fortuyne, oft Goddinne des Ghelux, die hem heele steden bood oft gaf, besloten in Visschers netten, fuyken oft korven. Waer mede sij den selven Timotheus nochtans

[p. 229]

meer bedroefden dan verblijdden: mits dat hij merckte dat sij sijn geluc ende voorspoedichheyt eer de blinde Goddin Fortuna, dan sijne deugt oft vromicheyt toeschreven. Self Plutarchus seydt, dattet sijn vijanden ende benijders waren, die sulcx hadden doen schilderen tot sijnen schimp: ende dat hij hun daer op aldus antwoorden, om soodanich quaet ghevoelen des volcx wech te nemen: Doen ick dit al slapende; wat sal ick dan doen, als ick waeck?

Anders.

De nijders ist groot leyd, De goede ist groote vreugt,
Dat veeltijts, soomen seydt, Geluc geleydt de deugt.