Princeliicke deuiisen

[p. 226]

XCVII. Hac illac perfluo.

Ick ben leek hier en daer, vloey achter ende voor:
Daerom betrouwt mij niet, ick clap't al dat ick hoor.

Men vint nu over al verscheyden vreemde menschen:
Die ick voorwaer wel wouw heel ander sinnen wenschen:

Sij zijn van aert gelijck Danaï maechden vat,

Het welck ghedurich leecte, en hiel noch drooch noch nat,

Som zijn soo licht van sin, dat sij niet doen dan clappen:
Som zijn soo onversaedt, dat sij gedurich schrappen,

[p. 227]

 

Som weten u geen danc van tgoet dat gij heur doet,

 

Soo dattet hier en daer, al dat in heur is, vloet.

 

Den Gierigaert en can sich met geen goet versaden;

 

Begeerte wast door tgoet: den Clapper is beladen

 

Maer tgene dat hij weet: en liever dan hij sweeg

 

Wou hij dat door sijn praet een ander hinder creeg.

 

D'ondanckbaer mensch is recht een vat met duysent gaten:

 

Want al dat ghij hem geeft, en can in hem niet vaten.

DE ton oft cuyp der dochteren van Danäus (nae dat de poeeten daer van schrijven) is aen allen canten soo ghegaett ende doorboort, datter alle het water datmer in gieten mach, terstont weder wtloopt oft leeckt. Daerom hebben Plutarchus, Terentius, ende meer ander gheleerde mannen, de Clappachtige, Ondanckbare, ende Gierige menschen met dese Cuyp vergeleken: Want eenen Clappaert ende veelpraet en can niet swijghen oft verholen houden, maer schietet al wt met sijn lange tong: den Ondanckbaeren ende onwetenden en weet nimmermeer iemanden eenigen danck van al de deugt ende weldaet diemen hem doet: ende den Gierigen is nimmermeer te vreden, versadicht of vervult, hoe veel dat hij heeft.