Princeliicke deuiisen

[p. 218]

XCIII. Ingenii largitor.

Noot is den ghever meest van geesticheyt en vlijt.
Dan leert den mensch wel best, als hij wat commer lijt.

Den Noot is een scherp swaert, den Noot leer alle dinghen:
Den Noot maect een poeet, die noint te voor cost singhen:

[p. 219]

 

Den Noot maect onvertsaecht een die blood was van aert:

 

Hij maect dat ons geen dinck ter werelt meer beswaert.

 

Des seyd den wijsen wel: Den Buyck, en hongers drijven

 

Can al tgedierte op aerd' seer cloecken en verstijven.

 

Hij leert den Papegaey nae-spreken smenschen tael.

 

Den Buyck die honger heeft, die leert ons altemael.

Anders.

De Raef, door waters noot, en grooten dorst gedrongen,
Wort tot seer scherpen list en ergen vont gedwongen.

Sij vult den back met steen, daer nat is bij den gront,

Tot dat het water sich verheft tot bij den mont.

Veel geesten worden hooch geacht bij alle menschen,
Om dat den honghers noot heur nae de const deed wenschen:

Het wenschen gaf heur moet, den moet gaf cracht in noot.

Den botterick wort scherp, als hij is cael en bloot.

Geen sake ter werelt is bequaemer om alle groote behendicheden, pracktijcken, ende scherpsinnige consten te doen soecken ende vinden, dan den noot: Als ons voor Natures list betoont heeft de Rave, daer Plinius van vermaent: de welcke met grooten dorst benaut zijnde, ten laetsten bij een dootsgraf comende, daer een diep eng vat, emmer oft ketel bij stont, daer regen-water in den bodem was, met lanckheyt van tijden daer soo veel steenen bij brogt, die sij daer in wierp, dat het water door de op-hoopinge van de keyen oft steenen soo hooge clam, tot dattet van heur gedroncken mocht worden.