Princeliicke deuiisen

[p. 210]

LXXXIX. Satis.

Heel weinich is genoech, hoe wel dat selden sat is
Ons bodem-loose maeg, dat een doorgatich vat is.

Men soect alomentom veel costelicke spijsen:
Om leckernij sou elck nae hel oft hemel rijsen:

Om leckernij begeert elckeen veel goet en gelt,

Om leckernij doet elck sijn even naest gewelt.

Maer Heracliti leer wijst ons dees moeyt te sparen:
Heel weynich is genoech, hoe wel wij veel vergaren:

[p. 211]

 

Wat Corens en wat Nats, dat van de daken leect,

 

En goeden etenslust, ist al dat ons ontbreect.

Anders.

Die sich genoeghen can met dat hij noodich heeft,
Die heeft veel meer gelucx dan die in weelde leeft.

HEraclitus, willende te kennen gheven aen die van Athenen, dat hun borgers indien sij wel bedacht waren, ende hun genoechden met de gaven der naturen alleenlijck, sonder iet meer te soecken; als dan in seer goede, langdurende vaste vrede, gherusticheyt ende eendracht der herten souden leven: nam een weinichsken Meels in sijn handt; ende wierp dat in een gelas vol waters.

Anders.

De beste gaven zijn gemeyn, die God den Heer ons geeft:
Bij water, coren, brand, en lucht elckeen wel groeydt en leeft.

Den rijcken Vorst, den armen Laer, bij leven en bij sterven

Zijn gantsch gelijck in dese vier te bruycken oft te derven.

Den wijsen heeft seer haest ghenoech, en is heer van sijn keel:
Den dwaes is slaef, en heeft altijt te weynich oft te veel.

Die rijck is en wat reden heeft, schaemt hem niet arm te lijcken

Die arm is en te vreden leeft, nutt soo veel als den rijcken.