Princeliicke deuiisen
(1615)–Claude Paradin, Gabriel Simeon–
Auteursrechtvrij
[pagina 203]
| |
Het lang verdructe volck sal noch in't laetste vinden
Een die door vromicheyt heur boeyen sal ontbinden.
Godt die een wijl gedoogt dat boose Vorsten cracht
De goede t'onder douwt, gheeft heur weer moet en macht:
Iae self hij laet heur toe, dat in sijn eygen kercken
Sij selver met heur hant heur eyghen wrake wercken.
Die een Tyran verslaet, Godts kercken niet en schent,
Want hij doodt Godt ter eer een die Godt niet en kent.
Sulcx is den stem des volx, dat veel quaets heeft gheleden;
En sijn verlossing soect te schoonen met dees reden:
Maer die op gelt oft haer sijn eygen Heere doodt,
Schendt den ghesalfden Godts, en bringt het lant in noodt.
GAleaz Maria, Hertog van Milanen, sone van Fransous Sforza, quam te vallen in soo oncuyschen ende oneerlicken leven, dat hij niet alleen de maeghden maer oock de eerlicke ende degelicke gehoude vrouwem met ghewelt misbruyckte ende schende. Waer door hij van sijn eyghen gesin soo ghehaet wierdt, ende oock van alle andere sijne ondersaten, dattet hem in't laetsten qualijcken verginck. Want eenen hovelinck van Milanen, ghenaemt Andries Lampugnan, met twee andere sijne medegesellen in dit opstal, zijnde met goede ende gewichtighe redenen by den voorseyden Hertog seer verstoort, (insonderheyt Lampugnan, die voor allen met geen goet ende geduldich hert langher verdraghen en conde het groot onghelijck dat eenen sijnen broeder door den Hertog gedaen was, aengaende een Abdije) hebben te samen ghesworen de doot van den | |
[pagina 204]
| |
voorseyden Hertog. Het welcke desen Lampugnan veel heftiger van de ander behertigt hebbende, en heeft nochtans in het eerste geensins niet derren ghenaken oft beschadigen het lichaem van desen Prins, mits dat sijn wtnemende schoonheyt hem altijt achterwaers dreef, ende verbaest maecte. Waer door dat hij in't laetste bedacht heeft een middel om hem selven te verstouten ende te verharden: De welcke was als volgt. Hij dede den Hertog heel wel nae het leven wtschilderen oft conterfeyten op een houten berdt: ende dit tafereel altijts in sijn camer houdende, gat dat soo veel steken met sijn dagge oft poigniaert, al soo menige reysen alst hem in den sin quam. Ende dit ghewende hij hem soo dickwijls te doen, dat hij op eenen tijt, bevindende oft bevoelende sich selven al heel sterck ende verstout door dese gewoonte van hem te ghenaken ende te slaen in schilderije, met sijn ghesellen desen ongheluckighen Hertogh in de Kercke ginck bespringhen, al waer hij tusschen sijn Arciers oft Lijfschutten stont, die hem bewaerden: ende dies niet tegenstaende, soo is hij voorts ghegaen, hem gelatende al oft hij den Hertogh ied hadde willen segghen: ende mits dien gaf hij hem met sijn dagge drij steken inde buyck, soo dat hij daer doot op de stede viel. Aldus soo heeft desen oneeerlicken Prins sijn leven gheeyndicht, niet wel verstaen hebbende de schoone reden die Claudianus gebruykt, seggende in sijne ghedichten:
Non sic excubiae, nec circumstantia pila,
Vt tutatur amor.
| |
[pagina 205]
| |
Dat is: Gheen Prins is soo bevvaert door schutterij oft vvacht,
Ghelijck hij is als hem sijn volck bemint en acht.
Ende om de waerheyt te seggen, den Heer onsen Schepper, Godt der wraecken, die den mensch soo seer tot vrede, vrientschap, ende eendracht is toeradende, vint noch wel ten laetsten, als hem te passe comt, al de gheene die teghen sijnen wille doen, ende hem vergrammen, tzij waer dat sij oock zijn, al saten sij op den autaer self. | |
Anders.
Gheen plaets is al te goet om straffen een quaet werck.
God vint den schelm alom: hoe dan niet in de Kerck?
|
|
