Den wint met sijnen storm doorwaeyt het vlack der aerden,
Maer hij en velt gheen riet oft dinck van cleynder waerden.
Hij velt de torens hooch, en al het sterck gebouw,
Dat hij, soo't laeger waer, gheheelick sparen souw.
Wilt ghij dan teghenspoet en commer van u drijven,
Soo moet ghij altijt laeg en zeegbaer stillijck blijven:
Maer als ghij u soo draegt dat u macht wort benijt,
Ghij treckt op uwen hals dat u ter neder smijt.
GOdt onsen Schepper (als tuyghen S. Pieter 1, 5. ende S. Iacob in't 4, met S. Lucas in't 1.) wederstaet de hoogvaerdige, trotse oft hertneckighe menschen: ende gheeft de ootmoedighe, sachtsinnighe, ende onnoosele sijn gratie ende genade. Ende hier in ist dat den Blixem hem oock eenichsins nae schijnt te volghen: den welcken door sijne besondere eygenschap voorbij gaende oft verlatende de nedere swacke plaetsen, valt ghemeynlijck opde hooghe: ghelijck oock wel te kennen gheeft Horatius by de naevolgende dichten:
Saepiùs ventis agitatur ingens
Pinus, & celsae graviore casu
Decidunt turres: feriuntq́ue summos
Dat is: Meer sietmen dat den vvint den hoogen Pijnboom velt,
En dat een toren spits neer-valt met meer ghevvelt,
Dan een laeg huys oft struyck: en dat des blixems vvoelen
De hooge bergen meer, dan diepe dalen voelen.
Auteursrechtvrij
