Princeliicke deuiisen

[p. 164]

LXIX. Tutum te littore sistam.

Ghebruyckt mij in den noot, doch neffens Godes hant:
Ick sal u stellen vrij op oever oft op strant.

Den Ancker van een schip, is somtijts het behouwen
Van al die op de reys door storm versmachten souwen.

[p. 165]

 

De haven self is niet, als ons die ijser vast

 

Niet heel versekert houd van't weer dat ons verrast.

 

Des sal hij t'aller tijt met recht ghenomen wesen

 

Voor hope en vast betrouw. Als t'Ancker is gheresen.

 

Dan is den anxt ghedaen: en in den meesten noot

 

Bevrijt de hoop alleen veel menschen van de doot.

DE Devijs vanden Ancker is hier oock gestelt voor een teecken van Hope, die wij hebben moeten in onsen Salichmaker den Heere Iesus Christus: den welcken de wtterste ende versekerste toevlucht is, daer wij altijts behooren toe te loopen, als Paulus den Apostel ons ooc vermaent in't 6. tot de Hebreen. Het is wel waer, dat Seleucus (als Appianus tuygt) Coninck van Syrien oock sulcken ancker voor sijn Devijs in sijnen segelrink oft signett hadde doen maken: maer dat selve was om dies-wille dat door het merck van den Ancker, hem sijn Coninckrijck voorseydt oft beteeckent was gheweest, nae de wtlegginge der waerseggers ende guychelaers. Daerenboven soo heeft de Keyser Titus de selve Devijs oock gevoert: doch wt ander oorsaecken, als hier nae verclaert sal worden. Voorts soo is de selve Devijs ooc gebruyct geweest, ende wort hedendaechs noch gevoert van verscheyden Amiraelen, tot teecken, so het schijnt, van hunnen last, ampt oft bedieninghe, in eenige tochten oft aenslagen te Scheep oft ter Zee.